1 MAYISIN ARDINDAN-KENDİ 1MAYIS HİKAYEM

Dün akşam Hakan delikanlısı 'Gülen 1mayıs kutlamalarına gidelim mi?' dediğinde tavizsiz kesin bir dille 'hayır!' diyerek reddettim.'tırsak devrimci' lafını yesem bile olayı kurcalamadım.Hiç itiraz etmedim çünkü geçmişimde Hakan'a hiç söz etmediğim bir 1mayıs kutlama (!) macerasına sahiptim.Akşam saatlerine kadar da O beni mazisi temiz biri sanmaya devam ediyordu..

20li yaşlarımın başı.Aileme 'günlerce öncesinden 'arkadaşlarımda kalabilir miyim?' yolu yapıp izin konusunu halledince İstanbul'da öğrenci olan Sedef'in 'bizimkilere söylerim, sakın gelme' tehditlerine aldırmadan bir otobüs dolusu 'kafa dengi' arkadaşla günü birlik İstanbul'a 1mayıs mitingine gittik.

Cep telefonları henüz vücudumuzun en önemli uzuvlarından biri değil..Miting sonrası Sedef'le buluşacağımız yeri önceden kararlaştırdığımız için içim rahat arkadaşlarımla miting alanı olarak gösterilen Çağlayan Meydanı'na daldık.İşçinin, emekçinin dayanışma gününde günün anlam ve önemini vurgulayan sloganlarımızı attık.Güneşli güzel bir gündü.Konuşmalar yapılırken güneş iliklerimizi ısıttı.İstanbul'u çok severim, Sedef'i ve İstanbul'u çok özlemiştim.En önemlisi de olmak istediğim yerdeyim.Bu benim ilk mitingimdi ve çok heyecanlıydım.Kalabalıktı, gözleri çakmak çakmaktı insanların.Bayrakların arasında davul zurna eşliğinde halaylar çekiyordu emekçiler.Herkes coşkuluydu.Tam da adına yakışır bir biçimde sorunsuz geçen miting kansız, müdahalesiz bitti.Bir ara aramıza başka gruplar girince arkadaşlarımı gözden kaybettim.Sedef'le buluşma için zaman azalıyordu.Çaresiz kimseye haber veremeden Sedef'le buluşmak üzere miting alanından ayrıldım..Sonunda elma yarımla buluşabildik.Günden geriye kalan kısıtlı zamanı İstanbul ve Sedef'e adadım.Muhabbet kuşları gibi konuşup anlatıp durduk.Mitingin sorunsuz bitmiş olmasının verdiği rahatlıkla sarıldık birbirimize.İkiz kardeşlerin ayrı illerde yaşaması iyi bir şey değil.Biz Sedef'le aile içinde ikinci bir aile gibiyiz.Zaten Ondan başka kız kardeşim de yok benim.Neyse..

Akşam oldu.Sedef'le, hayatımın en önemli şok anlarından birini yaşayacağımdan habersiz otobüsümüzün kalkacağı yere gittik.Önce biri, sonra diğeri, en son bütün arkadaşlarım görüş alanıma girdi.Dondum kaldım!Donakaldım.Bütün arkadaşlarımın ya kolu sargılı, ya kafası, gözler mosmor!İçlerinde yarasız beresiz, sağlam hiç kimse yok!Onlar da beni gördü.Halsiz, hastalıklı bir biçimde otururken hallerine göre oldukça çevik hareketlerle üzerime yürüdüler, neredeyse beni dövecekler!Ben onlara 'ne oldu, ne bu haliniz?' diyorum.Onlar bana 'Neredesin sen!!!Ne kadar merak ettik.Aklımız çıktı, seni gözaltına alındın sandık!' diyorlar.İlk şok anlarını atlatınca yaralarını acıtmamaya çalışarak sarılıp ağladım arkadaşlarıma.Kimisi 'şükür geldin' diyor, kimi 'ailene ne derdik biz?' diyor.Sedef bir yandan 'Allah belanı versin senin Gülen, şu başımıza gelene bak, her şey olabilirdi' diyor.

Olay:

Ben alandan aceleyle ayrılınca grup yavaş yavaş dağılırken bir kargaşa olmuş ve polisle önce arbede sonra da çatışma yaşanmış.Arkadaşlarım da arada kalan grubun içindeymiş.Bütün bir öğleden sonralarını da hastanede acil müdahalede geçirmişler.Omuzu kırılanlar, retinası yırtılanlar, kafa travması geçirenler :((

Onlar kadar yaralı olacağımı bilsem de Onları bırakıp gittiğim için çok üzüldüm, arkadaşlarımsa hiç değilse sana bir şey olmadı diye çok sevindiler.Ağrıdan, sızıdan kendilerinden geçmiş bir otobüs dolusu insanın içinde tek sağlam kişi olmak beni hiç mutlu etmedi.Üstelik onlar acı çekerken bana bir şey olmaması beni utandırdı.

Sabaha kadar süren otobüs yolculuğu sırasında bir yandan yaralıları rahat ettirmek için elimden geleni yaparken bir yandan da 'bana da bir şey olsaydı aileme ne derdim, bir daha bana hiç güvenmezlerdi' diye düşündüm durdum ve bu olaydan sonra bir daha aileme farklı bir yerde bulunmamı farklı biçimde açıklamadım.Aslında bu ikinci habersiz vukuatımdı.İlki ablama gidiyorum diye kaçıp gittiğim paraşüt kampıydı.Ne oldu; post travmatik sendrom.Demekki ilk vukuat yeterince ders olmamış.

Akşam mutfakta yemek hazırlıklarına yardım eden Hakan delikanlısıyla tvdeki 1mayıs görüntülerine yorum yaparken araya benim 1mayıs kabusunu da sıkıştırıverdim.Ezkaza bloğu okursa şok olmasın; ilk benden duysun istedim.Çok şaşırdı.Neden anlatmadığımı sordu.Anlatamazdım çünkü bu olayı Sedef dışında aileden kimse bilmiyor.Böylece dün akşamki 1 mayıs kutlamalarına gidelim teklifini neden sert biçimde reddettiğimi anlamış oldu.

Bugün sessiz sakin başlayan ve 'Taksim Meydanı'nda neden bu kadar az kişi var?' sorumuza aldığımız sadece 5000 kişinin meydana alınma izni ile fitili ateşlenen olaylar sırasında gördümki bu kutlama-anmalar cephesinde değişen hiçbir şey yok.Yine Taksim Meydanı'na girmek isteyen işçi-emekçiler, yine onların karşısında duran çelikten bir kuvvet.Sadece 5000 kişinin girişine izin verilen Taksim Meydanı'ndaki güvenlik (!) gücü ise 23000di.Ülkemin en gelir getiren kurumlarını özelleştirme operasyonu adı altında satan hükümet işçi-emekçisine Taksim Meydanı'nı çok gördü!Sayın emniyet müdürü Celalettin Cerrah 'dağıtın şunları!' emrinin arkasına 'yoksa operasyon yaparım' tehditini ekleseydi bak bakalım bir Allah kulu kalır mıydı meydanda.Bir operasyonun nasıl çatıştırmaya dönüştürüldüğünü Bostancı'da gördük çünkü!

Akşam üzeri gibi bir çay demleyip termosa koydum.Hakan'a 'hadi' dedim.Termos ve kupalarımız bir de kendimiz indik bahçeye.Çayımızı içerken sohbetimizi ettik.Temiz havamızı aldık.

Fotoğraflar ektedir..

Mevsimi gelmiş bez ayakkabılar.

köprü.

taş devri bankı.

BİR BİR MAYIS DAHA GEÇTİ
İŞÇİNİN EMEKÇİNİN BAYRAMI TEK GÜN
HER GÜN PATRON GÜNÜ
SENEDE BİR GÜN EMEKÇİ GÜNÜ..

DAHA İYİ KOŞULLARDA KUTLANASI YENİ BİR MAYIS'LARA..
GÜZEL ÜLKEMİN AYDINLIK GÜNLERİNE..