YOKTU, biz de YAPTIK (PAS2)

Antalya'dayken bir gün; o da sadece tek bir gün Maraş kaplanım Hakan'ım ve fındığımla Konyaaltı plajına gittik. Bu tam bir şeytan bacağının kırıldığı andı çünkü hastane ev arası turlarımız sırasında sadece tek bir gün deniz sefası yapabilmiştik. Hakan'la ben çok yoruluyorduk, ertesi gün hastanede işimizin olmadığı günlerde yatıp dinlenebileceğimiz için o kadar seviniyorduk ki o kadar olur yani. Çalışanın dokuz günlük kurban bayramı tatili gibi bir sevinçti bu; abartmıyorum. Güzel, değdiğinde omuzlarımızı acıtmayan sıcaklıktaki güneş altında nefis bir gün geçirdik. Öğlen tatilini fırsat bilip Nalan ablamın kardeşi Canan'da gelebilmişti hatta yanımıza. Kısıtlı zamanlarda kısıtlı olanaklarla felekten çalınan bir gün. Deniz mavi, temiz, dibi görünüyor. Durun bi' ben 500-550 kulaç atıp geleyim deyip denizden çıkmadığım bir gün. Sonra uykum gelir. Havadar (!) şemsiyemizin altına üçlük simit gibi dizilip Hakan, ben ve fındığım olarak kestirdiğimiz o güzel gün şimdi bir rüya gibi.. Plaj çok güzeldi, Fethiye'deki gibi zorlukla yürüdüğüm yuvarlak taşlar yerine yassı , minik taşlıklı bir plajdı denize giden yol. Fethiye'de hiç böyle yassı taş görmemiştim ya da dikkatimi çekmemişti. Hakan'ın bütün itirazlarına karşın nasılsa ben bunlardan bir şey yaparım diye diye sırf hoşuma gittiği için topladığım yassı güzel taşlar.. En olmadı bahçeme dekor yapardım; biri bir işe başlayınca itiraz edenler bile bir süre sonra o işe dahil oluyor bir şekilde. Bugün izlediğim kısa bir film buna güzel bir örnek. Olay metroda geçiyor. Bir kaç arkadaş sanki içlerinden biri komik bir şey söylemiş gibi gülme eylemini başlatıyor. Sonra bu insanların neye güldüğü hakkında hiçbir fikre sahip olmayan metro yolcularının hepsi eyleme dahil oluyor. Çok sempatikti. Her neyse biz 'Gülen bunları Fethiye'ye götürmeyi düşünmüyorsun değil mi?' diye sorduğu halde taş toplamaya devam eden Hakan'ın da topladığı bir poşet dolusu yassı taşla önce fındıklara sonrasında da Fethiye'ye döndük. Soru şu: bu taşlar ne olacak? Bizim paspasımız yok, biz onlardan paspas yapalım. Tamam yapalım. Nasıl yapalım? Paspas boyutlarında halı kaydırmaza yapıştıralım. Tamam, neyle? Mecburen mutfak tezgahı tamiratından artan soğuk silikonla. Mecburen çünkü 'şeytan doldurur, senin elinde kesin silaha dönüşür' diye Hakan evde sıcak silikon tabancası bulunmasına izin vermiyor-du. Taşları önce motifli yapıştırmaya karar verdik ama daha doğal olmasını istediğimiz için vaz geçip gelişi güzel yapıştırmaya karar verdik. Taşımızın bitmesinden önce silikonumuz bitti. Hakan silikon almaya gidip 'eller yukarı, bir tabacam dört de şarjörüm var' dediği sıcak silikon tabancasıyla geri döndü ama o tabancaya ben dokunmayacaktım :) Peki ne oldu? Millet sıcak silikonla parmağını, elini yakar, Hakan tabancasıyla alnımı; evet alnımı yaktı :D Arkasından taşımız bitti :( Ertesi gün canım yan komşum Gülser abla ve misafirleriyle denize gitme planı oluşturdum. Hiç olasılık vermiyordum ama belki hiç değilse benzer yassılıkta taş bulabilirdik ve işimiz yarım kalmamış olurdu hem de ben yüzerdim. Biraz dikkatlice bakıp biraz da eşelenince Konya6'ndakiler kadar güzel olmasa da yassı taşlara ulaşabildik sonunda. Ben denize girdim. Sadece güneşlenmeye gelen komşum ve misafirleri paspasım için taş topladılar. Ben de utanmadan 'bu olmaz, bunu kim koydu poşete' diye takıldım onlara. Misafir abla totoşuma taş attı, çok eğlendik :) Ertesi gün mutlu son :) Paspasımız bitti. Şimdi 'bize ne zaman yapılacak bu paspastan' diye soran komşularıma verdiğim yanıt: denize gidiyoruz, ben denize giriyorum, siz taş topluyorsunuz, ertesi gün paspasınızı kapınıza kadar getiriyoruz :)

Bakmayın güldüğüme aslında çok tedirgindim. Gece denize girelim diye tutturan fındığıma ayıp olmasın diye kabul ettiğim gece denize girme macerası öncesi. Neden daha önce denemedim ki gece denize girmek şahane bir şey :) Tekrar teşekkürler fındığım..