İL İL

Soğuksun Ankara.
Hep mi bu kadar soğuktun ve neden?

Sen hiç sevmediğimi bildiğim bir kenttin, sanki başka bir yerde yaşamışlık tecrübem varmış ama bir nedenden dolayı sana gelmiş de bu duygumdan eminmişim gibi seni sevmediğimi söylerdim hep.
Çok dramatik bir kentsin sen.
İntikam mı; derin dondurucudan çıkmış parmak sosisler gibi titreyerek, bulduğum ilk ısı kaynağına yapışma isteğiyle dolu hiç zevk almadan dolaştım sokaklarında bugün. Dondurdun beni ama ne kadar uğraşsan/m da senin kadar soğuk olamam.
İyi yönetilmemen seni daha da sevimsizleştiriyor; o ayrı konu.
Evimi özledim, kedim çApul'u özledim. Fethiye'yi ozledim. Komşularımı özledim. Bisikletimi özledim.
Bir aydır evini sırtında taşıyan kaplumbağalar gibi geziyorum sırt çantamla il il.
İl il dediysem; nüfus cüzdanımı ve bir miktar para ve kendimi de güzelliği ve baş döndüren romantizmi karşısında kaybettiğim İstanbul ve yediğin en güzel yemeğin ardından sunulan bayat çay tadındaki demirden kent Ankara.

Çantamdakiler:
2 pantolon
3 uzun kollu penye
Bir kaç çift çorap ve çamaşır
Pijama, polar alt eşofman.
Diş fırçası; macuna bile gerek yok. Kaldığım evlerden tedarik edildi.
Bir miktar kişisel bakım malzemesi.
Abartmaya gerek yokmuş, insan evladı bu kadar kıyafetle de yaşamsal fonksiyonlarını sürdürebiliyormuş.
Fethiye'ye döner dönmez giyeceklerimin büyük bir kısmını ihtiyaç sahilperine ulaştırmak için harekete geçiyorum. Ve bir sürü, aslında çok gereksiz olduğunu şimdi anladığım malzeme daha.

Basit bir hayat, o kadar basit ki..
Aslında hayat o kadar basit ki; onu zorlaştıran biziz.
Kendimizi yorgun olduğumuz halde yokuşa vuran biziz.
Kanser hastası arkadaşımı görmeye gitmiştim İstanbul'a.
Kafayı kırıp saçlarımı kazıttım.
Kime mi; yabancı değil canım. Beni evinde misafir eden canım arkadaşım Işıl'ım kazıdı saçlarımı :D
Çok üşüyorum ama hiç önemli..