ATEŞİ ÇALDI, BENİ YAKTI

Gülen: düşünüyorum.
Hakan: aferin.
Gülen: Ne düşündüğümü sormuyorsun?
Hakan: Sormuyorum.
Gülen: merak etmiyor musun?
Hakan: etmiyorum, edeyim mi?
Gülen: düşün bakalım, ne düşünüyorum? Hakan: GRRRR

Hakan benim Maraş kaplanım. İzmir'de yaşamış ama aslında ataları Kafkasya'dan Kahramanmaraş'a bir şekilde gelip yerleşmiş bir Lezginka-Çeçen O. Yalan, dolan bilmez. Benim pembeden kırmızıya doğru yol almak üzere olan üçkağıtlarıma alışması biraz zaman aldı; ilk zamanlar senaryolar yazardım; hani ilgiyle beni dinliyor ya, gerçekmiş gibi olan şeyler anlatıyorum doğaçlama, plansız, o an gelişen ama iş öyle bir hale geliyor ki benim düş gücüm bile tıkanıyor. İşin içinden çıkamadığım bir noktada öyle absürd bir şey söylüyorum ki 'yalan söylüyorsun' diyor :) Ben bu küçük oyunlarımızı çok severken bir süre sonra artık Hakan doğru olanlara bile inanmamaya başladı. Anlatıyorum; yüzüme bak diyor. Yüzüne baktığımda gözüm kayıp yüzüm gülüple gülmemek arasında bir şapşallıktaysa 'hadi ordan' diyor. Bir keresinde bir inşaattan sırtıma küçük taşlar düşmüştü de anlattığımda inanmamış anca sırtımdaki morlukları görünce ikna olmuştu doğru olduğuna. Yalancı biri değilim sadece uyduruk hikayeler anlatıp sonra bunun anlaşılmasını sağlıyorum. Bu bir oyun ve ben bu oyunu çok seviyorum Aslında konuya girmeyi geciktirme çabalarım bunlar benim çünkü hayatımın gerçek anlamda bir kaosa döndüğü zamanları hatırlayıp yine üzüleceğim oysa benim üzülmeye engelim var. Ben yeni duruma alışmaya, hayatımızı buna göre düzenlemeye çalışmaya harcamalıyım enerjimi. Hakan hasta. Daha önceden ucundan söz etmiş ama jet hızıyla ayrılmıştım o cümlenin sonuna koyduğum noktadan. Hakan bir myotomi distrofi hastası. Bu hastalık etiyolojisi bilinmeyen, tedavisi olmayan ender görülen ve sadece erkekleri hedef alan genetik bir kas hastalığı. Askerliğini yedek subay olarak yaparken tanı almış. Bir süredir bazı aktiviteleri yerine getirmekte zorlanıyor; şişe kapağı açmak, ayakkabısını bağlarken denge kaybı, anahtarla kapı açmak gibi gibi basit işler bunlar. Benim romatoloji kontrollerim için Antalya Eğitim Araştırma Hastanesine gittiğimizde işlerimizin bittiği son gün rastlantı sonucu önünden geçerken gördük Kas Hastalıkları Merkezi'ni. Sonraki ay için randevu aldık ve iki ay o merkezden çıkamadık. Aslında biz Hakan'ın yaşam kalitesinin biraz iyileşebilmesi umuduyla belki bir ilaç derdindeydik, öyle olmadı. Randevu alma derdi olmadan kas hastalıkları merkezi hemşiresinin masasındaki barkod makinesi sayesinde ilk iki gün sekiz bölüm gezdik, gittiğimiz her doktor bizi bekliyor oluyordu. Şaşkınlığım yerini derin bir üzüntüye bırakmakta gecikmedi. Düşündükçe Hakan'ın daha önce hep kaza olarak değerlendirdiğimiz her iki ayak baş parmak kırık ve çatlakları, şakalaşırken ihalenin bana kaldığı sol el yüzük parmağının çatlaması ve en son geçen eylül ayında sol köprücük kemiği kırılma nedeninin aslında kaslarını gerektiği gibi kullanamamasından kaynaklandığını anlamaya başladım :( ve çok üzüldüm :( Yine üzüldüm, yine çok üzüldüm :( Fizyoterapist muayenesi sırasında göz kapaklarım ağlamaktan şişmiş yüzüm kıpkırmızıydı çünkü bir önceki nörolog muayenesi sırasında akmaya başlayan göz yaşlarımı durdurmayı bir türlü başaramamıştım. Hakan doktorun isteği üzerine çömeliyor ama kalkarken dengesini kaybediyordu :( Yine anlamlandırmaya başlamıştım; Hakan ayakkabısını bağlarken de dengesini kaybediyordu; o sahnede aklıma kazınmış, demek bundanmış diye doktorun konsantrasyon ve sinirini bozmamak için sessizce döktüğüm göz yaşlarım boynumdan aşağı akıp penyemi ıslatmıştı. Fizyoterapist yine de içimi rahatlatan bir şeyler söyledi. 'Alt extremeteler mükemmele yakın ama üst extremeteler için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.' Göğüs hastalıkları uzmanına Hakan'ın itirazlarına karşın uyku apnesi olduğunu söylediğimde iş büyüdü. Daha önce anlattığım testlerden geçtikten sonra şu an o cihazla rahat uyuyup rahat ve zinde uyanıyor. Muayene işlemleri sürerken hastanenin sosyal hizmetler uzmanı ile de görüştürüldük. Hiç aklımızda yokken sosyal hizmetler uzmanının yönlendirmesi üzerine Hakan engelli raporu almak için heyete girdi. O günleri hatırlamak bile istemiyorum. Hakan dimdik ayakta ama ben perişan. Bıraktım kendimi, saldım. Ben onu sakinleştireceğime o beni sakinleştirmeye çalışıyor, boy farkımızdan dolayı başım tam onun göğsüne denk geliyor. Başımı göğsüne bastırıp 'sakin ol, yapma böyle bebeğim, bak yaşıyorum, daha kötüsünü düşün' diye saçlarımı okşuyor. Sessiz sessiz sürdürüyorum ağlamamı. Hakan'ın hasta olduğunu biliyordum ama bu kadar gerçek bir şeyle yüzleşmek ben derinden üzüyor. Yerlerde sürünüyorum şimdi. Allah'tan bize destek olan fındığım ve onun canı eşi, benim can kankam Ufuk vardı yanımızda. Bu muayeneler sırasında telefonumu kapattığım bir gün bize ulaşamayan fındığım koştur koştur hastaneye gelmiş ve bizi bahçede ben Hakan'ın kalbinde ağlarken bulmuştu. Ben fındığın hakkını asla ödeyemem. Kurul kapısının önünde bekleşirken gördüğüm manzara korkunç. 10-11 yaşlarında çocuklar anne babalarının kucaklarında. Vücutlarının hiçbir uvzunu gerektiği gibi kullanamayan çocuklar bunlar. Arkamızdaki bankta çok güzel bir kız oturuyor; sol kolu omuzundan yok :( Yaşlı teyze ve bakımsız amcalar :( Hakan için değil bu kez gördüğüm bu manzara karşısında ağlıyorum. Unuttum kendimizi. Yaşadığım tam bir travma. Hakan için susup onlar için ağlıyorum. Bütün bunlar olurken aklıma hiç isyan etmek gelmiyor, şükretmeyi biliyorum ama ağlıyorum işte; üzüntüden ağlıyorum, isyandan değil. Sıra Hakan'a geliyor, giriyor odaya. Bir süre sonra da çıkıyor. Bir kaç gün sonra verecekler raporu. O bir kaç gün sonra geliyor ve biz sonuç almaya gidiyoruz. benim ayaklarım geri geri gidiyor. Elimizde bir rapor olması durumun onaylanması demek ve ben buna hiç hazır değilim. Saklanmak istiyorum. Başımı gövdeme sokmak istiyorum. Raporu alıyoruz, daha önce böyle bir rapor görmemişiz. Hakan bakıyor ilk önce; ben hala hazır değilim. Bir % işareti arıyor gözleri ama o kadar küçük yazılmış ki göremiyor. Sonra bana veriyor. En alt sıralarda bir yerde engelli raporu almak için %40 yeterken %58 rakamını görüp yine başlıyorum ağlamaya :( Sarılıp Hakan'a ağlıyorum, soğukkanlı değilim. Olmak istemiyorum. Kırmak, dökmek, duvarlara parmaklarımı patlatana kadar yumruk atmak istiyorum. Hakan beni sakinleştirmeyi bir daha bir daha deniyor ve sonunda başarıyor. Ne yazık ki benim ilk tepkilerim sonradan güç zırhlarımı takacağım halimden bin ışık yılı uzak. Artık Hakan'a iş aramıyoruz. Bu rapor meselesi olmadan önce sezon başında Hakan iş ilanlarına bakarken geçen sezonda köprücük kemiğini kırmasının da etkisiyle sanki biliyomuşum gibi 'iş miş bakma, istemiyorum çalışma' demiştim. Eksik kalsın, Hakan iyi olsun, kendini iyi, rahat ve mutlu hissetsin de gerisi önemli değil. Hastayım ona, arada 'hastayım len sana' dediğimde 'hastalıklı bir ilişki istemiyorum ben' diyor. Kopuyorum gülmekten :D Bana gelince Onunla birlikte daha çok zaman geçirmek istiyorum. Onun ilgilendiği başka bir şey varsa ve o şey benim ilgimi çekmiyorsa girebiliyorum internete. Ne yazı yazabiliyorum bu durumda ne blog okuyabiliyorum. Hakan şu an star tv'de watcmen diye bir film izliyor ki hiç haz etmedim :) Kurban bayram arefesinden bir gün önce İzmir'e gidip bir ay sonra döndük. Güzeldi, Hakan'ın annesi annemizle ortak noktalarda buluşmayı başarabildik. Hakan çok mutlu oldu, beni mutsuz eden hiçbir şey olmadığı için ben de Hakan ve annemiz mutlu diye üç kez mutlu oldum. Hastalandım İzmir'de. Annemiz baktı bana, ayağıma bitki çayları ve yemeğimi getirdi, Allah razı olsun. Üstümü örtüp saçımdan öptü. Her şey yoluna girdi ve böyle olmasına katkıda bulunmak beni ayrıca sevindirdi. Bundan sonra bir ayağımız İzmir'de. Döktüm içimi, rahatladım. Seviyorum sizi.. Prometheus; Hakan'ı internette bu nickle tanımıştım. Prometheus ateşi çalan adam.. Ben neden satır başı yapamıyorum bilmiyorum :( Dümdüz bir yazı oldu bu :( Hastane zamanlarımızda beni hiç yalnız bırakmayan Nalan ablam, kardeşi önce Canan sonra Canan; her zaman Canan, Çınar'ım; Gülden'im, Marifetli perim Ali abim, Banu'ma sonsuz teşekkürler. O günleri silik hatırlamaya çalışıyorum, unuttuğum varsa özür diliyorum.. Son cümle; ağrılar beni terk etti; bu olabilir mi, bir ilaç hemen bu kadar çabuk etki edebilir mi? Şoktayım. Ağrısız olmayı o kadar unutmuşum ki şoktayım.. Artık yavaştan yorumlara yanıt verebilmeye başladım. Yanıt veremediğim zamanlar ne olur kusuruma bakmayın. İlgilenmediğim için değil, bilin ki elimde olmayan malum nedenlerle yapamıyorumdur bu işi.