BİZ BU İŞTE YOKUZ MU deseydik?

On dakika önce geldiler hastaneden. Erdim allerjik astmanın pençesine düşeli beri sıklıkla yaşasak da, alışabilir cinsten değil gece acilleri üzüntüsü. Bir çocuk karşımda nefes alamıyor ve ben onun için hiçbir şey yapamıyorum :( Parmak uçlarım buz.. Ben Erdim'i çok seviyorum..

Daha bitmedi.. Gündüz telefonda öğrendim.. Arkasından gece gece Erdim patladı :(
Öğle sonrasından beri dinlenip dinlenip ağlıyorum.. Budur benim savunma askerlerim. Daha önce de yine bir sağlık sorunu kaynaklı, ağlayarak savuşturabileceğim ama ortamın uygun olmaması nedeniyle akıtamadığım gözyaşlarım bana vertigo olarak dönmüştü. Artık ağlıyorum; salya sümük, gözlerim ve çevreleri kararıncaya kadar, görebileyim diye açamadığım kısık gözlerimi, görmek istediğim şeye odaklamak için hafiften başımı geriye atacak kadar ağlatıyorum kendimi..

Telefonda sessizlik; sessiz kalındığında bile ne hissettiğini bilmek; ona, onun kendi için üzüldüğünden daha çok üzülmek..

.....
Sedef: Anladın değil mi? (o zaman senin için ne hissettiğimi)
Gülen: Evet anladım.
Susuş..

Skeloderma tanısı aldığımda Sedef'in benim için ne kadar üzüldüğünü bildiğimden, o üzülüyor diye daha çok üzüldüğümü, elma yarım, canımın diğer parçası şu an onun için hissettiklerimi hiç bilmeyecek olsaydı keşke :(

Anlamıyorum, anlamsız buluyorum. Fazla geldi, düşündükçe içimi kavuruyorum..
Sedef bugün AS tanısı aldı :( SLE ve AS; ikisi bir arada :( AS=ankilozan spondilit
Çok üzgünüm..
Ben ağlamaya gidiyorum..