NE ACAYİP ŞEYLER

Yorgunum.. Pili biten duracell kahramanı gibi yalpalaya yalpalaya girdim eve. Düşecekken Orkun tuttu kolumdan. Günde iki kez gidiyorum hastaneye; biri ziyaret saatinde diğeri ise sürprizlere bayıldığım için zamansız :) Hakan düşündüğümden daha iyi. Göz altlarının moraracağını söylemişti dün ama bugün gayet iyi gördüm onu. Kanaması azaldı, yalnız içtiği kahve ve çaylar burnundan geliyor. Demiştim sana diyorum; ağzından burnundan getiririm ben adamın demiştim diye takılıyorum. Bugün yüzü de gülmeye başladı. Pazartesi günü taburcu edecekler sanırım. Pazartesi çıkacağı kadar iyi olduğuna seviniyorum. Stresli bir operasyon oldu ama neyse ki şimdi iyi.

O iyi ama ben Kocaeli'den Fethiye'ye taşıdığım bronşiti üşenmeden İzmir'e de getirdiğim için ciğerlerimde, sabahları bademciklerimi direk badem olarak hissediyorum; büyük geliyorlar boğazıma. Öksürürüken çıkıversinler oldukları yerden ve yapışıversinlker yere istiyorum. Öksürürüken çektiğim ızdırabı kanıksayacak kadar birlikteyim bu bronşit denen şeyle, ayrılmamızın zamanı gelmiş olmalı. Neyse ki Kocaeli'deki kadar kötü bir tablom yok :)

Bir daha İzmir'e gelmem demiştim. Haksız değilmişim; en son gördüğümden daha samimiyetsiz ve sevimsizmiş aslında bu şehir.. Basit olduğu söylense bile insanın operasyon geçirecek olan hayat arkadaşının yanında olması değil olmaması abesle iştigaldir.

Hakan'a yalancıktan gelmem demiştim. Oysa aslında o kadar güzel planlar yapmıştım ki İzmir'e gelişimle ilgili ama Hakan o kadar ikna olmuştu ki gelmeyeceğime. Beklemiyordu beni İzmir'e.

Hastaneye yatacağı sabah oturdukları binaya yakın bir yerde beklerken gördüm onu. Sonra olduğumuz yere doğru yürümeye başladı. Hastanede olacağını düşündüğüm karşılaşma planından vazgeçip karşılaşma anını çabuklaştırmaya karar verdim. Yağmur yağıyor bir yandan, doğaçlama senaryo gereği yüzümü kapattığım şemsiyemle yolunu kestim. Yanımdan geçip gitmek için sağa bir adım aldı, aynını yaptım. Sola bir adım aldığında da aynısını yaptım. Bir kaç kez aynı sahne tekrarlanınca zaten gergin operasyon çocuğu 'HANIMEFENDİ, NE YAPIYORSUNUZ SİZ? DİKKAT EDER MİSİNİZ LÜTFEN!' dedi! Şemsiyemi çektim yüzümden. Beni gördü ve kalakaldı öyle. Hiçbir şey söylemeden sadece yüzüme baktı! Hakan'ın o şok olmuş halini, yüzüme en az üç saniye tepkisiz bakışını hiç ama hiç unutmayacağım. Beni gördüğüne sevindiğini söylemesine gerek kalmadı :) İkimiz de mutluyduk.

Operasyondan çıktığında söylediği 'Tanıdım seni. Gel gel. Gel de öpeyim seni' sözlerini ise hiç hatırlamıyor :)

Bugün neredeyse yarım günümü otobüs yolculuğunda geçirdim. Metro inşaatı nedeniyle daha önce hiç görmediğim ara sokaklara girip çıkıp durdu otobüs :) Narlıdere Sosyal Tesislerinde yaşayan halamı ziyaretten dönerken sürpriz hastane ziyaretimizi gerçekleştirmeye karar verdik babamla. Saat dayanmış 21.00lere. Hava soğuk. Babamın Nokta duraktan hastaneye yürüyerek gitsek nasıl olur? sorusuna 'BU HAVADA KÖTÜ OLUR' diyen otobüs şoförünün espri anlayışını çok sıcak ve sempatik bulduk :) O soğuk havada ısınıverdi kalplerimiz. Sonra da ekledi şoförümüz 'BİZ SİZİ OTOBÜSLE GÖNDERMEYE KARAR VERDİK' :) Ne iyi etmiş :)

Hakan bizi görünce 'ümidimi kesmiştim' dedi :) Sürprizleri bunun için seviyorum işte; ümidini kestiğin anda gerçekleşebilme ihtimali.

Geçmiş olsun ve diğer güzel dilekleriniz için Hakan ve ben çok teşekkür ediyoruz..

SEVGİLİ KURŞUNKALEM; KAÇMANIN İNAN HİÇ BİR FAYDASI YOK. HAKAN KAÇTI DA NE OLDU :) BU KADAR KAÇMAMIŞ OLSAYDI OPERASYON SIRASINDA O SIKINTILAR HİÇ YAŞANMAYACAKTI ÇÜNKÜ ETLE KEMİK BİRBİRİYLE BU KADAR KAYNAŞMAMIŞ OLACAKTI. GEL ETME EYLEME, KAÇMADAN OL ŞU OPERASYONU DA KURTUL. ENİNDE SONUNDA OLACAĞIN BİR OPERASYONU GECİKTİREREK İŞLERİ ZORLAŞTIRDIĞININ FARKINDA MISIN?

Hakan'a kırmızı kalp şeker hediyem,

Kahvesini içtiği termos çanak :P

Biz ikimiz

Ve odadan deniz manzarası..

Yine çok teşekkür edip hepinizi çok çok öpüyorum. Çok sağ olun..