KARDAN YOLLAR..

Yine ben :)

Elimizde olmayan kişisel sorunlardan kaynaklanan nedenlerle üstünü örttüğüm bloğu kişisel olmayan sorunlardan kaynaklanan genel nedenlerle eski haline çevirmiş bulunmaktayız. Çoğul özne kullanıyor olmam şizofrenik etkiler yaratmasın lütfen; henüz şizofreni olduğumuZu sanıyor değilim :D ama belki de çok yakınımdır. (önemli bir rica; iki kronik hastalıkla birden mücadele eden konuyla ilgili çok hassas biri olarak başka bir hastalığı espri konusu yaptığım düşünülmesin zira hastalık espri yapılacak bir konu değil. Sadece içimde aynı şeyi birbirine zıt iki biçimde yapmamı dayatan iki ayrı uç barındırıyorum bir kaç gündür. Ve ben 'ben' olarak bu iki ucubenin ikisine de karşıyım; yani çift kişilikli karakter yanımda 'hiç kişilik' kalır. Umarım anlatabilmişimdir)

Bloglara ulaşmanın sıkıntılı süreci içinde konuyla ilgili benim DE söyleyecek sözlerimin olması, bu konudaki kampanyalara destek vermek isteyişim, yaklaşan seçim için öteki mahalleden öteki mahalleye (!) yazma ihtiyacım bloğu eskisi gibi sürdürme kararı almama neden oldu.

Kişisel sorunlarım bir yana,'biz'lerin bilinçli, sistemli biçimde susturulmaya çalışılması daha büyük bir sorun; hoş kişisel sorunlarım da 'sus!'lardan kaynaklanmıyor değil hani..

'SUS' kötü bir emir. Tek başına bir cümle. Üç harflik kötü bir cümle.

Susmak istemek çoğu zaman benim dışımda gelişen bir olaydır. Susmak istemeyişime ses etmem çok zaman. Söyleyecek bir şeylerimin olması ve bunu engellenmeksizin söylemek isteyişimin neresi kötü? Belki haksızlığa uğramışımdır, belki ifade etmek isteyişim duymazlığa vurulmuştur.

Duyurmak istemektir susmamak. Fikrim sorulmadığında daha çok isterim susmamayı. Fikir sormayanlar ne kadar eminler ki? Biz de değilim :)

Olasılıklar dahilinde olmadan planlanmış bir yol sonunda bir haftadır Ankara'dayım. Ardımda bıraktığım planlanmış bir çok şey dönmemi bekliyor. Rusça ikinci kademe kursundan daha şimdiden en az 16 saat kaçırmış görünüyorum. Öğretmenim yoklama yaparken ona 'здесь' (burada) diyemiyorum :( Dikiş kursum hakeza :(

Fethiye'deyken karlı dağların ne kadar uzak olduğunu düşünürken bugün Çınar'ımdan dönerken tipi fırtınasına yakalanıp arabayla üç dakikalık yolu 15 dk.da döndüm :)

Akşam üzeri radyo Max'e takıldım. Uzun zamandır böyle güzel bir Türkçe ve ses tonu duymadığımdan Sertaç'ın 'yolda kalanlar için' çaldığı şarkılara benimkini de eklemek istedim. Yolda kalmadığımı saklamadım Setaç'tan, sıcak evimde tipi fırtınasından sonra yapılacak en iyi şey sıcak şarapla kardeşimle yanaklarımızı kızartırken hafif çakır keyif Sertaç'ın armağanı şarkımı dinledim, birinin benim için bir şey yapıyor olmasından keyiflenerek. Dinleyin, bence siz de seversiniz Sertaç'ı, sesini, Türkçe'sini..

Kara bastım, ayak izim çıktı. Sanki yıllardır Ankara'da yaşamamışım, sanki daha önce yağan kar görmemişim gibi sevindim. Çınar'ımın evinin salonunda pencerelere çevirip oturduğumuz koltuklarda içtiğimiz acı kahve (gerçekten acıydı :) ) bize kırk yıl daha hatır kazandırdı :)

Kar yağar Gülen'in eline yapışmış bir fotoğraf makinesi olur da fotoğraf olmaz mı?

Özleyenlere, henüz karın uğramadığı sıcak iklimlere sevgilerle..

RTE gelsin de ucube neymiş görsün!

Bu binalar yaşam alanları değil, yaşamaktan, nefes almaktan uzak binalar.

Bu binalarda anca oksijen çadırında yaşar insanlar.

İYİ SABAHLAR SEVDİĞİM İNSANLAR..