gece..

Uyuyamadım.Derin derin esnedim; hani belki kandırırım uykuyu diye ama yok.Kaçtı bir kere.Farkında olmadan sinirlerimi de germişim hafiften.Aynaya bakmasam da kaşlarımın çatıldığının farkındayım.Üzgünüm ben, ondan uyuyamadım.Gerçeğimle yüzyüze olmak işime gelmiyor ama ne cesaretse bir haftadır uyku getirici şirin, pembe, mutlu eden küçük haplardan da kullanmıyorum.Üstelik bunun ne kadar süreceği hakkında bir fikir oluşturabilmiş de değilim halihazırda.Hafta sonu taşınma planları yaparken hiçbir işe-eşyaya el vurmamış olmak benim gibi tezcanlı birinin tarzı değil; erteliyorum, belirsiz bir zamana erteliyorum.
Eşya toplamak anı toplamak gibi bir şey.Gerçi bu sevmediğim, alışamadığım evde arkamdan 'gitme' diyen anı bırakacak kadar kalmış değilim.Benden bir iz yok bu evde.Bir an önce gitmek istiyorum ama bunun için kılımın kıpırdadığı yok.
Alt komşuma gittim bu öğleden sonra, taşınacağımı söylemek biraz da laflamak için.Çok üzüldüler.Keşke seni hiç tanımasaydık dediler.Tanışıklığımın az zaman aldığı bu insanlar bana çocukluğumun 'eski komşu' sıcaklığını hatırlattılar.Özlerim ben onları şimdi :( Özlemek benim işim değil, bana göre bir duygu değil.Birini özlemle anarken yüzünde sıcak tebessümler oluşturan biri değilim, özlediğinde çok ağlayanlardanım ben.
Birbirinden hararetli dört telefon konuşması yaptım bugün.Biri aile içi özel bir konuşma ki çok ilginçti.Diğeri yatılı okul arkadaşlarımdan birinin hal hatır sorma telefonu.Eşinden ayrılmak üzere olduğunu söylediğinde pilav gününde tanışıklığımızla kalsa da eşini hepimizin çok beğendiği öngörüsüyle bu karara çok üzüldüğümü söyledim ama vazgeçirme ya da bir daha düşün öğüt evrelerinin üzerinden bir hayli zaman geçmiş.Dolayısıyla sözlerim ya yarım kaldı ya da havada :( Üçüncüsü, pıl pırtıyı toplayabilsem hemen yarın arkama bile bakmadan kaçacağım bu evin sahibi.Bu konuşma benim galibiyetimle sonuçlandığından kendimi zafer kazanmış biri gibi hissettim; iyi de oldu.Son konuşma Hakan'la olandı ama pek de ilgili olmayan ses tonu, dönene kadar kendisini (ona ne zaman kızsam 'kendisi' sözcüğünü kullanırım) aramama, o aradığında da telefonu açmama kararını almama neden oldu.Gelince görüşürüz artık kendisiyle!
Ben bir kaçış mı yaşıyorum acaba?Ya gittiğimiz evde de huzur beni bulmazsa; hayatımızın geri kalanını göçebe gibi emlakçı sitelerinde mi sürdüreceğiz?Her gittiğimiz evde üç ay kalacaksak sıkıntılı bir süreç bekliyor bizi :(
Canım melek annemi çok ama çok özledim.Onun için mi kaçasım var, anlamıyorumki.Bilmemek ne kötü.Duygularını saptayamamak, isim koyamamak ne kötü.Annemle birlikte olduğumuz son sahneler..Ömrümün sonuna kadar taşıyacağımı bildiğim acı dolu görüntüler.Çok uzun gibi görünen umutla dolu bir kaç günlük bekleyişimin sonucunda yaşayıp yaşayabileceğim en büyük hayal kırıklığım ve bunun günün her anında aklımın bir köşesinde duruyor ve duracak olduğunu bilmek.Çok üzgünüm.Hala hayatta olmak, ayakta kalmaya çalışmak istediğim bir şey değil.Duygularım acımın içinde sürünüyor ve ben aksi için hiçbir şey yapmak istemiyorum.Sorumluluklarım olmasa hiç kalasım yok buralarda.İçinde teselli barındıran çok şey veri olsa da annemi yanımda istiyorum.Çok özledim annemi.