UMUT ve BULUT

Umut ve Bulut

Umutla bulutla buluşacaklarını beklediklerim..

Anneleri anneler gününden bir gün önce terk etti onları.O kadar miniklerki; bütün vücutları topu topu sadece işaret parmağım kadar.Ne yazıkki kuş beslemek hem de bu kadar küçüğünü, söz sahibi olduğumuz bir alan değil.Annelerinin artık gelmeyeceğini anladığımızda gecenin bir yarısıydı.Önce veteriner arkadaşlar, sonra Veteriner fakültesi acil servisi arandı.Edinilen kısıtlı bilgilerle termos üzerine sıcak tutan bir bez parçasından yatak hazırlandı.Haşlanan pirinç, suyla damlalıktan geçecek kadar inceltilerek lapa yapıldı ve kuşların gagaları açılarak kursaklarına bırakıldı.Bütün bunları bir baba şefkatıyla Dolunay yaptı.Ben uyur gezer hal nedeniyle sadece teknik destek verebildim; hem de bütün çabalarımıza karşın yaşatamayacağımız öngörüsüyle bu parmak güvercin yavrucuklarıyla duygusal bağ kurmak istemediğim için pek yanaşmadım..Dolunay onlarla iyi iletişim kurmayı becerdi, cici babalarının sesini duyunca komik bir biçimde hemen kafalarını uzatıyorlar artık :) Gerçi Dolunay anneleri hakkında çok iyi şeyler söylemiyor yavrulara ama o kadar da olsun; hem fazlasıyla hak etti o kadın bu sözleri!Şimdi yavruların önümüzdeki kritik on günü atlatabilmelerini ümit ediyoruz.Hayat ne garip, sana ait kederler başkalarının iyilikleri için yön değiştirebiliyor.

Pazar günü annemden dönerken veteriner fakültesine götürdük yavruları.Veterinerin 'bizim de yavrularımız vardı ama yaşatamadık.Çok küçükler, yaşayacaklarını sanmıyorum.Hem yaşasalar bile uçmayı, beslenmeyi öğrenmeleri için bir kılavuza ihtiyaçları var' sözlerine karşılık Dolunay 'o aşamaya gelsinler, ben öğretirim uçmayı' deyiverdi.Yavruların Dolunay'ın bu çabasına yanıt vermesini çok istiyorum.Dolunay'ın sevgi dolu baba tavırlarından dolayı da kendimi hala gibi hissetmeye başladım :)

---------------------------------------------------------------------------------

Tekrar uyumak için uyandığım, hatırlamak istemediğim, neyseki zaten hatırlamadığım üç gün..

İlk annemsiz anneler günümdü; gidişinden sonraki her günümde annemsizdim de, ilk annemsiz anneler günüm dündü..Her anneler gününü annesizler için buruk geçirirdim; bu anneler gününe kendimi de ekledim..

Evladım yoktu ve artık annemsizdim.

Hediye verdiğim de yoktu aldığım da..

Hiç uyanmak istemedim, hep uyumak; kazara uyandığımda kaldığım yerden sorunsuz devam edebilmek uykuya.Uyurken acı çekmiyormuş insan.Hala uyuyasım var.

Yirmibir menekşe delirmiş, menekşe bahçesi.

Rengarenk.

Mor kadifeden, sarısından, beyazından, her renginden; şımarıkça sarılmış bütün toprağa..

Yalnız değilsin.

Hala tüylerimi diken diken eden ve her iki detayın da bir şekilde gerçekleştiği rüyam sonrası yaşadığım o travmanın hayatımın geri kalanında ilk an gibi olmasa da etkisini hep hissettireceğini biliyorum..Kendimi iyi hissediyor değilim ama en azından uyanığım.Bu süre içinde sizleri merakta bıraktığım için gerçekten çok ama çok üzgünüm :( Merakta kalmak kötü bir duygu.Sizlere bunu yaşattığım için çok özür dilerim.Hepinizi çok seviyorum.

Sersem gibiyim hala..