GÜLEN BUGÜN HASTANEDE NE YAPTI?

Ben geldim :) Güzel haberlerle geldim. Başardım ve mutluyum :)

Aslında fiziksel değil ama ruhsal anlamda yorucu bir gün başlangıcı idi..

İlaç raporumun tazelenmesi için öğleden sonramı hastanede geçirecektim, bu bile yorulmam için sıkı bir nedendi. Bu işlemlerin ne kadar uzun, sinir bozucu, bürokratik bir sürü engele toslatıcı işlemler zinciri olduğu önceki rapor/ilaç alma tecrübelerimle sabit, daha hastaneye gitmeden sıkıntı bastı, o kadar gerilmişimki işimin sıra beklemek dahil otuz dakikada bitmiş olması gerilmiş bütün kaslarımın çözülmesine neden oldu. O an pilates yapma arzusuyla yanıp tutuştum.. Eve gelince o ani şoktan çıkarmak için kendimi bir saat yoga otuz dakika da pilates yaptım. Şimdi iyiyim :)

Numaramı aldıktan sonra muayene olacağım odanın kapısına gittiğimde elimdeki numaraya bakan hastalardan birinin 'sizi çağırdılar' demesi üzerine, hastayı beklenen kişinin ben olmadığıma ikna etmek zorunda kalacaktım ki sekreter hanım sıranın bende olduğunu doğruladı ama nasıl olurdu bankodan sıramı henüz almıştım.. Altı numaralı bankonun arkasındaki duvarda yazan 'kronik hastalık sahiplerine öncelik tanınan banko' olduğunu sıranın bana gelmesinden sonra okumamış olsaydım bankoda da o kadar beklemeyecekmişim aslında :) İyi de oldu, aradan aradan böyle kıvrıla kıvrıla önüme geçmeye çalışan iki kişiye gereken müdahaleyi anında yapıverdim :D Aynı şeyi sabahtan sağlık ocağında da yapmıştım; bebekli bir kadına sıramızı vermek için diğer hastalara hiç sormadan diktatör gibi davransam da, bu olayın hemen öncesinde iri cüssesine karşın doktorun odasına usulcacık girivermeye çalışan hastaya aslan kesildim :D Kimsenin hakkına tecavüz etmem, edilmesine izin vermem ama bebekli bir kadın için müdahale hakkını kendimde bulurum.

İlk aşamayı başarıyla atlatmış, doktorların koridoruna kadar ulaşmıştım ve bunu yapmak sadece bir dakikamı almıştı. İşler yolunda gidiyordu. Üç dahiliye doktorunun kullandığı ortak koridorda kırmızı bir koltuğa oturmuş bir önceki hastanın çıkmasını beklerken ilaç raporumun yenilenmesi için doktorla nasıl bir konuşma yapacağımı planladım. Bu sürenin sadece beş dakika sürmesi sanal konuşmamın sadece giriş ve gelişme bölümüyle sınırlı kalmasına neden olduysa da bu kadar kısa süre beklemekten yana şikayetim yoktu :) Tasarlayacağım sonuç bölümünü de mecburen de doğaçlamaya bıraktım.

Kendisine merhaba dediğimde sempatiyle yanıt aldığım doktor sorunumun ne olduğunu sordu sonra. 'Hepsi mi?' dedim gülerek. Yirmi yıldır sle, son bir senedir de skeloderma tanısıyla izlendiğimi anlattım. Çok üzülen doktor 'Hay Allah ikinci kronik hastalık iyi olmamış' dedi sanki ilki iyi olmuş gibi :))))) ve anlatmaya başladı; ikinci hastalık diğerinin seconderi gibi bir şeymiş. Nadir de olsa görülebilirmiş. Kullandığım ilaçları sorunca da çantamdan çıkardığım naylon dosyadaki raporum masanın üzerindeki yerini aldı. İlaç raporumun yenilenmesini rica ettiğim doktor bu ilaç raporunu hiç yenilemediğini söylediğinde işlerin sarpa saracağını hissettim. Raporun romatoloji tarafından yenilenmesinin daha uygun olacağını söylediği an da gözümün ucunda biriktirdiğim göz sularımı salıverdim hafiften.. Çünkü o hastanede romatoloji bölümü yoktu ve buı da demek oluyorduki başka bir hastanenin romatoloj bölümüne doğru çevirmem gerekecekti rotamı. Ağlamamamı rica eden doktorun bu ricasını kırmadım ve sustum. Ne yapacağını düşündüğünü anladığım doktor bir iki dakika sessiz kaldıktan sonra yan odadaki meslektaşını arayıp bu ilacın nasıl raporlanacağını sordu, aldığı yanıtla tatmin olmadı ve başka bir doktor arkadaşıyla daha konuştu. Farklı bir isimle artık Türkiye'de bulabildiğimiz bu ilaç rapor yenilemesinin biraz karmaşık bir iş olacağını zaten tahmin ediyordum, bu nedenledirki iş çözülmemiş olsaydı bir iki zırlayıp rahatlayacaktım :) ama ben bugün başka bir şey daha öğrendim. İlaçları etken maddelerine göre ayırmışlar, bazılarını romatologlar, bazılarını dahiliye uzmanları yazabiliyormuş. Hasta ya da yakınını hatta doktorları yormaktan, üzmekten, karşı karşıya getirmekten başka hiçbir işe yaramayan bu uygulamayı, imkanlarım o an için uygun olsaydı kesinlikle hem de pankartla protesto etmek isterdim.

Dikkatini dağıtmayacak şekilde sohbetimiz sürüyordu. Doktor bilgisayardaki araştırmalarını Vademecum'la desteklerken artık farklı bir isimle Türkiye'den temin edebildiğimiz ilacın etken maddesiyle yurt dışından gelenin etken maddesini karşılaştırdı. Benim kullandığım ilacın etken maddesi tespit edilince işler biraz daha kolayladı gibi bir düşünceye daldım. Doktor bilinçli bir hasta olduğumu, kontrollerimi aksatmamam, üzülüp yorulmamam, sinirlenmemem gerektiğini söyleyerek rapor için tespitlerini yaptıktan sonra raporu hazırladı ama bütün bunlar olurken hala inanmaz gözlerle bakıyordum tabloya, yirmi sene içinde o kadar rezillikler yaşadığım bir konuydu ki bu, işimin bu kadar çabuk ve pürüssüz çözülmüş olmasına sevincime inanamazlık duygularım eşlik ediyordu. Eczane eksik bir şeyler bulur kesin dedim içimden. İlaç raporumun hazırlanmış olduğunu söylediğinde bir çok kez teşekkür ettim doktora. Her bir teşekkürüm bir öncekinin sanki algılanmamış etkisindeydi. Tamam raporum hazırdı da -sürekli gittiğim hastanede bir hafta sonra veriliyor bilgime istinaden merakla- raporumu ne zaman alacaktım? Doktor 'raporu hazırlamak için uğraştığımızdan daha kısa bir zamanda' demesin mi? Ellemeyin desin :) Sekreter tarafından yazıcıdan çıkarılan rapor aynı doktor ve bir başhekim yardımcısına kaşeletildikten sonra gururla teslim alındı ve böylece hastanedeki işim bitti. Sonra aynı hastanede başka bir bölüm tarafından izlenen babamı buldum. Onun da doktorundan bir iyi bir de kötü haber aldık..

Hep şikayet edecek değiliz ya; her iki doktora olan teşekkürümüzü bildirmek üzere başhekime gittik. Hastaneye olan iyi duygularımızı ifade metnimizden son derecede hoşnut olan başhekimin yüzü memnuniyetimizi bildirdiğimiz doktorların isimlerini duyunca bir anda değişti :( Nedenini tahmin etmekte hiç gecikmedik. Başhekim odasından çıkınca da kazan kaynatıp başhekimi içinde haşladık :)

Durum değerlendirmesi yapamayacak kadar yorgun ve isteksiz olduğumuzdan konuyu hiç açmadan babamla kolkola evimize yakın bir yerden ufak tefek alışveriş yaptıktan sonra evimize geldik. Bisiklet kursu için malzemelerimi babam armağan olarak aldı bana; neyin armağanıysa artık :P Mahmut abim beş-altı metre dedi, biz tam onbeş metre tel adık. Bekle beni Mahmut abim geliyoruuuuum hem de bisikletimleN :)

Aslında düşünüyorum da kötü haber de çok da kötü sayılmaz; soru işareti olmasındansa buna bile razıyız artık..

Bugün onbeş senedir görmediğim bir kaç gün önce de 'ben bu kızı nereden bulurum?' diye düşündüğüm paraşüt kampından arkadaşımı gördüm.. Sedef söylemeyi unuttum, Halide'yi gördüm ben bugün :) Kocaman kızı var :) Oğlu da lise öğrencisiymiş.

Az önce esnerken ağzıma sinek kaçtı :( Mevsimin son sineğinin haline bakın :(

Yazıyı incelemeden basıyorum, o kadar yorgunum yani :(

Uyumak istiyorum yoksa midem sinek dolacak :D