HAYIR!

Çalışmadığım için hafta başı sendromunu yaşayanlardan değilim. Pazar günleri hariç her güne, eğer bir gün önce can sıkıcı bir şey olmamışsa güzel uyanırım. Yataktan kazımam kendimi ama bir sonraki sabah erken uyanmam gerekiyorsa o gece yıllarca görmediğim kabuslar resmi geçit töreni için hazır bulunurlar göz ucumda. Bu duyguyu aşmayı çocukluğumdan beri başaramadım. Neyse ki hastane randevu şenlikleri dışında erken uyanma gibi bir sorunum yok; evet erken uyanma gerekliliğini bir sorun olarak görüyorum :(

Bugün de güzel uyandım, bir süredir artık ağırlığına alıştığım kol ağrımı umursamadan. Pilatesle daha bir kendine getirdiğim bedenim rahat ve mutlu oradan oraya sekerken bütün gün televizyon açma isteği hissetmedim hiç :( Akşam haberleri yemek hazırlıklarımla kesişen zaman dilimidir. O da ne; merkez üssü Elazığ ve çevre illerden de hissedilen bir deprem haberi! 50 vatandaşımız kerpiçten yaptıkları evlerinin enkazlarının altında kaybetmiş hayatlarını, umutlarını. Her deprem haberi anında hissettiğim korku, üzüntü, öfke hisleri aynı yoğunlukta ve anda sarar beni. Ardından bir ağlama nöbeti, kayıplarına yanan insanların ağıt seslerine karışır sesim. Böyle zamanlarda hayatın devam ettiğine inananlardan değilim. Hayat durur. Durmasa da durdurursun. Yaşamama isteği ağır basar. Çekip gitmek için ensene kalasın diye yapışan görünmez bir elden çekip kurtarmak istersin kendini. Hayat sürmez o an, süren tek şey telafisi mümkün olmayan bir acıdır.

Deprem gerçeğiyle yaşamayı öğrenmek için hala kayıplar mı vermemiz gerekiyor?

Bir fay hattının üzerine yapılmış yerleşim birimindeki evlerin kerpiçten olması kabul edilebilir bir gerçek midir?

İçinde suyu ve elektriği olmayan evlere dağıtılan beyaz eşyanın konuyla nasıl indirek bir bağlantısı vardır?

Bu ülkenin deprem gerçeği ve senaryosu sadece İstanbul için mi geçerlidir?

Hala o insanlar neden kerpiçten evlerde yaşamaktalar?

Bu sorulara kim yanıt verecek?

Yaşam hakkımıza sahip çıkmanın zamanı gelmedi mi?

Biz deprem tedbirsizlikleriyle yönetilmeye layık mıyız?

Hayatlarımız bu kadar ucuz mu?

Talep etmek için daha neyi bekliyoruz?

Çok uzak değil, büyük bir deprem bekleniyor.

Aynı acıları kaç kez daha yaşayacağız?

Ben bugün başka şeyler yazacaktım.

Ben bugün dünyadaki bütün kadınların gününü kutlayacaktım.

En sevdiğim şair Nazım Hikmet dizeleriyle pekiştirdiğim bir kadın yazısı yazacaktım :(

Hayır yazmayacağım.

Yok; içimde üzüntü, öfke ve mutsuzluktan başka bir duygu yok.

Kaybettiğimiz vatandaşlarımıza rahmet diliyorum, ülkemin başı sağolsun.

İyi geceler..