BİR KLASİK; DIMBIL KOMBİNİ :)

Derinden bir nefes aldım bugün. Havanın güneşliyken aniden soğuk ve sulu şakalar yapmasına hala alışamadım. Yakasında pembeden bir yapma çiçeğin takılı olduğu incecik bir kot montla yürüyerek gittiğim Nalan abladan, Nalan ablanın verdiği şemsiyenin kanatları altında titreyerek döndüm. Hasta olmamayı umuyorum; aslanlar gibi hem de en domuzundan grip aşısı olmuşken hasta olmanın ne alemi var şimdi ama değil mi? O aşının hesabını soracak kimse bulamadım ya, bari ironi malzemesi olarak kullanayım.

Örgü maceram tam gaz sürüyor. Haftaya cumartesiye kadar hazırlıklarımı tamamlamalıyım, çünkü.. Aslında 'çünkü' sözcüğünden önce virgül konmaz ama anlatmayı sonraya sakladığım ya da anlatmayı istemediğim ya da ya da tam bir şey anlatırken en heyecanlı yerinde dinleyenleri meraktan delirtmek için bir soru işareti yaratmak istediğimde kullanıp oracıkta bıraktığım o 'çünkü'yü çok severim ben:) Evet, çünkü :P

Sadece atkı ve şapkayla sınırlı olan kreasyonumdan başka macera aramamaya karar verdim. Şimdi ben bir çocuk hırkası örmeye kalksam ne olur bilemem; örnek bilmem, bir kol keserim, onu da kesin yanlış keserim :D Sonra çıldırır şişleri bir tarafa, ipleri bir tarafa fırlatır hafiften şiddetliye varan bir sinir krizi eşliğinde kendimden geçiveririm mazaallah :) Seri üretim bakımından elim de yatkınlaşmışken atkı ve şapka konusunda kariyer yapmak istiyorum :D

Şimdi bu Dımbıl efendinin bugünkü kombinine gelelim. Desem ki bunları ben yaptım; kim inanır? Kadir bile inanmaz esprimi yineliyorum; Kadir bile inanmaz :D
Bu akşam ince ruhlu insan opera sanatçısı kapı komşum elinde kırmızı bir paketle çaldı kapımızı. Teşekkürlerle ele geçirdiğim kırmızı paket, arada birbirimize ufak jestler yaptığımızdan beni hiç şaşırtmadı. Aldığım armağan paketini veren kişinin yanında açmayı incelikten sayarım. Gülay'ın başladığı 'Gülen sizin Mavi Kuş'a benden ufak bir katkı' cümlesinin sonuyla eş zamanlı bu güzel şeylere ulaştım :) Bu büyük sürpriz karşısında küçük mutluluklardan büyük tadlar aldığımı bir kez daha fark ettim. Çocuk gibi seviniyorum ben, küçük şeylerden çok mutlu oluyorum. Mesele bir atkı, şapka ya da eldiven değil; komşumun uzak olduğu internet camiasından birilerinin ilgilendiği bir konuya bu kadar duyarlı olmasıydı beni asıl mutlu eden. Her ne kadar güzelliğiyle benim kreasyonun papucunu dama attıysa da :P parçaları o kadar sevdim ki, o kadar mutlu oldum ki, davranışı o kadar zarif buldum ki bu minik bir el, boyun ve kafayı ısıtacak şirin şeyleri koleksiyonumun en nadide parçası ilan ettim :)

Böcü böcü bakan ısınmış mutlu Dımbıl :)

Gece vardiyasındayım. İşimin başına dönüyorum şimdi.

Yorumlarıyla bana, örgüleriyle bu kampanyaya destek veren arkadaşlarıma en içten teşekkürlerimle..