DOZ AŞIMI MUTSUZLUK :(

Çok mutsuzum :( Tuz biber ekildi yarama, kalbim ağır yaralı ve ben iyi hissedebilmek için yapabileceğim hiçbir şey olmadığının farkında üzüntüden delirmek üzereyim. Üzüntüden delirmek..

Elma yarım yarın olacağı operasyonu beklemek üzere bir hastanenin beyaz ışıklı odalarından birinde şu an. Az önce dondurma almak için kantine kaçtı; bu bir son gelişme. Dondurmayı çok sever Defdef, ben de ama her dondurma yediğimde benim başım ağrır.

Böbreğinde ciddi rakamlara ulaşmış protein kaçağından söz ediyor doktorlar. Yarın parça alacaklar kardeşimin böbreğinden. Son Kocaeli yolculuğum sırasında olacağı bu operasyon bir takım aksilikler yüzünden yarına ertelendi :( Ben onun yanında değilim :( O kadar üzgün ve kendimi ona ihanet etmiş -gibi değil!- hissediyorum ki :( Onun yalnız olmadığını bilmek bile teselli değil benim için :(

Soğuk bir bira içtim. Kafamın içinde binlerce birbirine dokunduğunda patladığı halde büyüyerek çoğalan baloncuk dolanıyor. Şu anda ihtiyacım olmayan bir duygu bu oysa :(

Mutsuzum yanında değilim. Aslında belki de bu benim bencilliğimdir bilmiyorum :( Keşke kanatlarım olsaydı ama ne yazık ki uçmak için çırpındıkça yere çakılan aptal bir tavuk gibiyim üstelik yumurtlayamayan sersem bir tavuk.. Keşke onu dinlemeseydim, sanki hep dinlermişim, bildiğimi okumazmışım gibi de nalet olası oyumu kullandıktan sonra ona geri dönseydim; benim oyum vatan mı kurtardı? Zaten kafam bozuk :(

Ah İnci hoca mahvettin beni; böyle sarhoşlamış gözümün önünden geçti akılda kalmazsa ayıp olur türünden güzel anılar.. Öğrenci harçlıklarıyla minibüs kiralayıp Defdef'i görmek için okuldan kaçıp hastaneye gelmişlerdi öğrencileri. Sanırım 2001di. Şimdi o öğrencilerin elebaşı Defdef'le meslektaş KPSS mağduru ücretli bir beden eğitimi öğretmeni; zaman zaman birlikte çalışıyorlar.

Ben olsaydım onun yanında şimdi ikimiz de çok mutlu olacaktık ama neyse ki beni aratmayacak arkadaşları var Defdef'in. Hemen hemen hepsi kafadan çatlak bir grup öğretmenin toplandığı bir okulda çalışıyor Defdef. Hepsini ben de çok sevdim. Teşekkürler müdürüm, Esen'im, Yaşar, Turan, Yunus Emre hocalarım ve öğrenci Fahrettin. Bu arada bugün Yaşar hoca hastanenin bahçesinde uyuz bir köpek görüyor ve gidip uyuz aşısı alıp uyuz olan köpeği arayarak buluyor ve aşıyı kendisi yapıyor hayvana :)

Bir de İnci hoca var; parmaklarımın arasına takılmıştı tutam tutam saç tellerim. Mahallenin erkek berberini çağırmıştı anneciğim eve; demişti ki 'böyle her gün eline geleceğine gel biz kökten çözelim şu işi' demişti. Severim kökten çözümleri. Saçlarım kazınırken ağlamaktan burnumdan baloncuklar çıkarmıştım derin nefeslerimin eşsiz eseri olarak :) Sümüklü bebeler gibi :)

Hastanede ilk yattığımda ikiz kardeşinin adı İnci olan asistan bir doktor vardı; biz de ikiziz ve benim durumum nadir bir durum diye bizimle çok ilgili, sanırım Kemal'di adı. Defdef onu kafalamıştı da bir pazar günü tekerlekli sandalyeye oturtup kaçırmıştı beni hastaneden :) Durumum gereği fazla uzaklaşamamıştık ama biz. Uyumuşuz ağaçların altında, çok uyumuşuz :) Sonra Defdef'in beni yatırdığı bankta beni, Defdef'i de çimenlerde uyurken bulmuştu Dr. Kemal bizi :) Kıytırıktan bir fırça yedikten sonra önde biz, arkada Dr. Kemal altı kişilik boş odaya dönmüştüm yeniden. Yıl '90, haziran sonu ya da en fazla olsun olsun temmuz ortası. Çok iyi hatırlıyorum çünkü doğum günümü kutladıktan bir gün sonra yatmıştım hastaneye. Türkiye'nin dokuz gün olarak kutlanan ilk kurban bayramı tatili. Ankara'da top oynayacak in cin bile yok; onlar da kaçmış güneye :)

Allah hastalara şifa versin.. Nalan ablama söz verdim, 'keşke Defdef'in başına geleceğine benim başıma gelsydi. Onun çocuğu var, ben kök salamadım' demeyeceğim.

Şimdi gitmeliyim artık..

Gerisini sonra anlatırım.

Emanet bilgisayarla ancak bu kadar :(

Internetim varken pc yok, pc varken internetim yok :( İkisini bir arada göremeyecek miyim ben ya :(