Kaç bin tane olduğunu saymak imkansız.

Meydanı kuşatan karanfil kokusu.

Nöbet değişimi sırasında gür sesleriyle görevlerini vukuatsız teslim etmenin rahatlığındaki kınalı kuzuları elleri patlarcasına alkışlayan halkın dudaklarından dökülen anlamlı cümleler:

SİZ BURADASINIZ, SİZ VARSINIZ DİYE BİZ RAHAT UYUYORUZ!

HAYIRLI TESKERELER!

GÜLE GÜLE GİDİN ANA KUCAĞINA, BABA OCAĞINA.

Nasıl kıyar insan bu fidanlara?!

Skandal! Adımlarım yanlış :)

Yuva yolu

Baskılı penyeler ve kravat

Yaşar Okuyan'la

Koruması kendisinden daha az yapılıydı :)))

Can Hakan'ım..

Can babam..

Kurban olurum ben o nemli gözlere..

Hafta sonu gibiydi bugün; sokaklar o kadar kalabalıktı ki hafta sonu olmadığını ancak üniformalı öğrenciler gördüğümde anladım. Bu, gün içinde bir kaç kez tekrarlandı, o kadar çok bugünü hafta sonu sandım ve o kadar çok üniformalı öğrenci gördüm ki :)

Her 10 kasımda olduğu gibi bugün de Anıtkabir'e gidecektik ama bu kez ziyaretimiz için sabah saatlerini değil öğleden sonrayı seçtik. Sık sık gittiğimiz Anıtkabir'de kendimi hiç yalnız hissetmediğim o kalabalıkta çok büyük bir gururla dolaşırım. Bugün de ne heyecanımdan bir şey eksilmiş duygum, ne ilk kez gidiyor hissim; hiçbir şey kaybetmemişim.

Her gidişimde yaşadığım duygu bir öncekiyle sonrakinin aynısı.

Çimlerinin aynı boyda kesilmiş büyük ve bakımlı ağaçların yol kenarında bütün asaletiyle durduğu o asfalt yoldan yukarı doğru yürürken hep sabırsız davranırım; yetişmem gereken bir yer varmış gibi..

Aslanlı yoldaki yoğunluktan ziyaretçi sayısı hakkında bir fikrim oluşmuştu ki meydana ulaştığımızda o fikrimin sayı hakkında çok da mütevazi kaldığını anladım!

İki, üç kişinin yanyana durarak S şeklinde oluşturduğu sıra bütün bir meydanı kaplamıştı!

O kadar kalabalıktı ki, o kadar çok insan vardı ki, o insan yüzleri öyle bir gururla bakıyordu ki..

Sıranın en sonuna giderek sıradaki yerimizi aldık. Beklerken de önümüzdeki insanlarla konuşmaya başladık; Anıtkabir büyülü bir yer, orada bütün yürekler aynı ritimde atıyor:

A-TA-TÜRK! A-TA-TÜRK!

İki saat süren nöbetleri süresince hiç kıpırdamadan duran fidan boylu askerleri her gördüğümüzde ağlarız babamla ben. Bugün rituelimizi yerine getirip rahatladık. Biz ağladık, belki kınalı kuzular da ağlamak istedi ama kıpırdayamazlar ki. Her gittiğimde askerlerin nöbet değişim törenlerini sanki ilk kez görüyormuşum gibi yuvadan çıkıp yine yuvaya dönmelerine kadar mutlaka izlerim. Öyle ki nöbet değişim saati geldiğinde yuvanın önüne gider, o yolu onlarla birlikte uygun adım yürür nöbeti onlarla birlikte değiştirir onları yuvalarına bırakırım sonra:)

Sırada beklerken yorulan babama mozoleye girmemizin şart olmadığını söylemek zorunda kaldım çünkü sanki her zamankinden daha kalabalıktı bugün Anıtkabir ve saatlerce bekleyeceğimizi anlamak hiç de zor değildi.. Babamın bu bekleme süresine dayanamayacağını hissettim..

Kınalı kuzuların nöbet değişim törenleri boyunca yine yuvalarına kadar takip ederken ikiyüzyirmisekiz kare fotoğraf çekerek Anıtkabir ziyaretimizi bugünlük (!) bitirdik.

Güzel ülkemin geleceğine ait parçalı bulutlu düşüncelerim insan kalabalıkları arasında güneşli maviden bir gökyüzüne bıraktı yerini. Okuldan kaçıp gelen liselilerin söyledikleri marşlar, öğretmenlerinin ellerine yapıştığı ana sınıfı çocuklarının dillerindeki yarım yamalak Atatürk şarkıları..

Dünyanın lider olarak kabul ettiği ATA'mızı unutturma, değerlerini yok etme çabalarının boşa olduğunu-olacağını daha iyi anlamak için bugün Anıtkabir'de mi olmak gerekiyormuş..

Ne bugünün özel bir gün olmadığını anlamsız cümlelerle savunan hükümetten zerzevat, ne sanki bugünden başka gün kalmamış gibi 'açılım' savsatasını 10Kasım gibi ÇOK ÖZEL bir güne DENK GETİREN zihniyet!

Başaramayacaklar!

Ne açılabilecekler ne de hiçten varolma mücadelesini vermek için ulusuna önder olan ATA'mızı unutturabilecekler!

Ata'mın izinde, yolunda..

Fotoğrafları çekerken çok güzel planlarım vardı. Adım adım bütün kareleri bir araya getirip sanki Anıtkabir'de nöbet değişim yürüyüşünü izliyormuşsunuz gibi hissettirmek istiyordum. Beceremedim :( Kaç saat kestim, biçtim ama fotoğraflar küçülünce hiç anlamlı olmadı :( Eklerken çektiğim sıkıntı, kablonun kopup durması beni hayattan soğuttu :(((

Üzgünüm :(

Aksaklıklar nedeniyle düşen motivasyon;

ben BU YAZIYI HİÇ BEĞENMEDİM :(