KAPAKSIZ DA GÜZELSİN :)

E.Ş. ile buluştuk.Onlar üç kişi orada, ben onların karşısında, çektiğimiz kas yangı ve acıları için sevinç nidaları eşliğinde ilk lastikli seansımı gerçekleştirdim bu sabah ama Epru bana 'aa lastiğin hayırlı olsun' filan deyivermedi bi'.Çok kırıldım kendisine.Sevimsiz bir durum; 'çok güzel, evet acıyor, mutluyuz, hihihihi' şeklindeki diyaloglar itici olsa da daha şimdiden kuşlar kadar hafif ve özgür hissediyorum kendimi..Uçmayı denemek iyi bir fikir olabilir mi acaba; hazır 8. kattayken :P Bir sporcu eskisi olarak bilirimki düsturumuz 'acıyan kas çalışan kastır!'Bunun için mazoşist boyutlu bir duygu seli yaşamanın anlamsızlığı için kendisine mecbur olmak canımı sıkmakla birlikte bir yandan acı çekerkenki dolduruşa gelmiş abartılı mutluluğum :P bir yandan da lastiksiz pilates yaptığım günlerdeki emeğime hayıflanarak duygu bölünmesi yaşadım :D Buna hakkın yok sayın Epru!
Lastiğin saldırı amaçlı kullanımı dışında da bir işlevi olduğunu bizzat test etme şansı bulduğum için ayrıca mutluyum :P Bu pilates işini rutin hale getirebilirsem -ki getirmem şart; aksi halde Hakan o lastiklerle beni sadece göz bebeklerim gelen geçeni takip edecek şekilde kabartma Türkiye haritası gibi duvara monte eder, vallahi de kurtaranım olmaz, beklerim orada yıllarca öyle- kasım ayındaki kontrolüme gittiğimde doktorum Meral Çalgüneri gözlerine kesinlikle inanamaz..İşte o an mutluluk çığlıklarım çektiğim kas acısı çığlıklarına çelme takarak hasımlarını yere düşürür.İnsan hayalleriyle yaşar, bırakın beni hayallerimle başbaşa.

Önceki gün babam sabah yürüyüşünü yaparken güneş ışınlarının çöp yığınları arasındaki bir nesnenin üzerinde yarattığı parlaklığa karşı koyamaz ve o nesneyi 'gören birileri ne der' diye düşünmeden alıp eve getirir.Hikayeyi dinler dinlemez ne kadar zamandır kimler tarafından kullanıldığı hakkında düşüncelere dalmakta hemen harekete geçtiğim bu nesnenin akibetinin neden bir çöplükte son bulduğunu anlamadığım için en az kendisi kadar kırgın baktım hayata.

O çaydanlık; emeğinin karasından belli, modelinin çok eskilere uzandığından belli, kimbilir kaç kuşak gördü, kimbilir kaç kuşağa çay yaptı.Kimbilir kimin gelinlik çaydanlığıydı, sabahlara gelinle birlikte uyandı ve başladı mesaisine.Gelinle birlikte büyüdü, olgunlaştı, çocuğu oldu ve belki de torunlarını da gördü.Kimbilir ne dedikodulara tanıklık etti ibibiğinden içeri yankılanan seslerde.Ne sevinçler, ne kederler gördü.Kimbilir kaç kız istenirken pişirilen köpüklü adet kahvesinden önce dünürlere tavşan kanı çay sundu.O çaydanlık, bir gelinin yaşamının değiştiği nikahından beri bulunduğu o evin değişmez emektarıydı..Kahvaltılar onsuz olmazdı.Kızları gelin etti, oğlanları gelinlere verdi; bir tek o kaldı yuvadan uçalardan geriye.Gittiklerinde o; o evdeydi.Hiç şikayet etmeden, hayıflanmadan 'yine mi kaynatacağım' demeden, yorulup sıkılmadan ibiğinden buhar çıkarmaya devam etti.Acaba kim ve neden; kaçıncı kuşak anıları düşünmeden, umursamadan bırakıverdi bu sevimli çaydanlığı oraya??Artık gereksiz olabilir, bunların kordonlusu çıktı, sallaması çıktı.Amaca hizmet etmeyecek kadar metal yorgunu da olsa, yıllarca demirbaşı olduğu o evin bir köşesinde anı kataloğu içinde yer almak hakkı değil miydi?
Gözlerime inanamayarak aldım o çaydanlığı, bir süre hayranlıkla izledikten ve böyle bir anının asıl evi olmasa bile yerinin çöplük olmadığını, kendisinin diğer bakırlarımın arasında yerini alacağını, alışma sürecinin kolay olması ve diğerleri tarafından dışlanmadan kabul görmesi için elimden geleni yapacağımı ama önce biraz temizlenmesi gerektiğini fısıldadım ibiğine.Sessizce teslim etti kendini ellerime.


Çeltik ve pirinç kırıntıları muhteviyatli doğal bir tozla, kullanılmış anı izlerini fazlaca yok etmeden sabırla ve canını acıtmamak için nazikçe biraz çeki düzen verdim çaydanlığıma.Kapağını çöpte mi, yoksa kendisini çöpe atan o zalim ellerin yaşadıkları evde mi zaiyat verdiğini bilmediğimiz çaydanlığımız bakırlarımızın arasında kendine yer edinmiş olmaktan son derecede hoşnut, mutlu mutlu poz veriyor şimdi :)


Çok yakın bir zamanda farklı alanlardaki antika köşemi oluşturma projemin heyecanını yaşıyorum şimdi.

Anılarımıza değer katan objelere sahip çıkmanın bu kadar zor olmadığını düşünmeye devam ediyorum ben..
Atmayın; böyle özel parçaları atmayın.En olmadı bana verin.

İyi uykular.
Hadi gidin yatın, geç oldu.
Nefes al ve veEeEeEeR!!