DOĞUM GÜNÜMÜZ; BUGÜN BEN VE SEDEF 42, BLOĞUM 1 YAŞINDA..

Bugün doğdum ben.

Ağlayan Sedef

Babam desteği olmadan atlı karıncaya binemedik.

Fransızca jazz söyleyen Tunus'lu çingene hayalinin başladığı ilk sahne; İspanyol etek :)

Parti kızları :)

Kesilen parmağın bir hafta havada taşındığı ilk arızalar..

Bugün doğduk biz, elma yarım, can atımım Sedef'le.

'67 yılının sularının akmadığı bir tıp fakültesi hastanesinin yaz sıcağına doğduk biz.

Bir beklerken ikinci gelenim ben.

Bir beklerken ikinci kez güldürenim ben.

Bugün açtık gözlerimizi sevinç, acı, hüzün, mutluluk denizlerinde yüzmeye; kimi zaman boğulmak üzereyken, kiminde bulutların üzerinde ayaklarımız yerden kesilmişken iş işten geçmiş hayata çoktan merhaba demiştik..Artık her şey için çok geçti.Dörder el ve ayağın sürekli hareket ettiği, kedi, tavşan ve bıldırcınlı çılgın bir ev..

Uzun ve çaresizlik içinde geçirdiğim hastalığımın ilk yılları hariç hayatımın hiçbir döneminde yaşıyor olduğuma pişman olmadım..Benim dışımda ve engel olmaya gücümün çok az yettiği olaylar..

Ailemiz; hayatımızın her anında mutlu olduğumuz ailem..Günün koşulları öyle gerektiriyor diye 10 yaşında gidip ve 16 yaşında ayrıldığımız yatılı okul yıllarında hafta sonu ailemizi, hafta içi bir gün de görebildiğimiz annemi, o yıllardaki biz'i unutamadığım yıllarımız..

Her şey ne kadar uzakken bu kadar yakın, her şey ne kadar yakınken bu kadar uzak..

Hiç bitmeyeceğini, asla geçmeyeceğini düşündüren fiziksel acılı hastalık yıllarım dışında yaşadığıma hiç pişman olmadığım hayatım.

Yengeç burcu yan yan yürür.Yan yan yürüyorum, en önde; arkama bakmadan.Yürürken de bir yandan yaşlı gözlerimi siliyorum.Kışın 'bozaaaaa' diye bağıran adamın sesindeki soğuğa karışan buhara ağlardık annemle ikimiz.Kapıya gelen satıcı kızlara mevsimine göre sıcak ya da soğuk içecek ikram ederdik.Başımız belaya girmedi de değil; kendini hukuk fakültesi öğrencisi Nihal olarak tanıtan bir şizofren nedeniyle az kalsın evimizi taşımak zorunda kalacaktık.Gerçek adını asla öğrenemediğimiz Nihal yakamızdan düşsün diye kendi evimizde hırsız gibi yaşadığımız, karanlık geceler geçirdiğimiz anılarımız var.Birbirimize takılmaya bile başlamıştık 'bak seni Nihal'e veririm!' 'AaAa; şu Nihal değil mi!' 'kaçın Nihal geliyor'

Eve gelen kedi, köpeğin haddi hesabı yok.Annem yeni yavrulara büyümezler ve çok çişli olurlar diye dokunmamızı istemezdi ama kendisi ilk fırsatta yavruların olduğu odaya girip kapıyı kilitler doya doya severdi onları.Ben de anahtar deliğinden bakardım.Yeleğinin ceplerine koyar gezmeye çıkarırdı mıyıklayan yavruları :)

Babam hiç doymayan ikizlerine bisikletle süt almaya gidermiş.Beslenme programı yüzünden bir yaşında diyet yaptırılan ilk bebekler biziz sanırım :) Sırt üstü emekleyen ilk bebekler de :)

Büyüdüm mü?

Bilemem.Son ana kadar annemden duyduğum eleştiri sözlerinden biri de 'olgun ol azıcık, kaç yaşındasın sen?' cümlesinin hiç değişmeyen aynı tonlamasıydı.

Büyüyemedim çünkü çok küçükken zaten büyüktüm ben.Yatılı okul adamı böyle yapıyor işte.Küçücükkken büyüyor da büyüyorsun.

Babamla birlikteydik; bütün günü birlikte geçirdik.Babam ve kızı kolkola, birbirine destek, 'O benden daha az üzülsün' fedakarlığında anneciğime gittik.Bugün daha az ağladığımda anladımki büyümüşüm..Ölüme büyümüşüm.

Bugün sadece bizim doğum günümüz değil.

Blog serüvenimin, çevremde işleyen trafiğe en sağ şeritten hız limitlerinin en altında iddiasızca birinci vitesten ikinci vitese hiç takmadan aktığım blog hayatımın birinci yaş günü.

Ne çok şey oldu, ne çok şey değişti hayatımda.Bir senede değil, bir anda değişiyor her şey aslında.Değişim için bir yıla gerek yok.Anbe an; hayat anbe an.

Anneciğim bloğumu çok sevdi.Her baba ocağına gittiğimde ya da onlar geldiğinde daha kapıdan girer girmez 'bugün yazdın mı, hadi yazıları büyüt de okuyayım' cümlesini duyardım hep..Mektup arkadaşlarıma yazdığım mektupları önce anneme okurdum da 'kitap yazmalısın sen' derdi.Bir bloğum olmasına, blogda yazacağıma çok seviniyordu.O gittikten sonra bıraktım yazmayı ama o kadar doldumki ve o kadar atamadımki kaçışımın yazmaya devam etmek ve hiç tanımadığım insanların bir 'merhaba'sının ne kadar özel olduğunu fark etmem bir kaç ayımı aldı.Burası, bu yeşil dünya bana iyi geliyor.

Özlemimin her geçen gün daha derin hissediliyor olmasının geçmesini bekliyorum.Zorlanıyorum, zor olmasını istemiyorum.Halamın dediği gibi ben 'küçük anneyim' artık.Güçlü olmalıyım.

Annemsiz ilk doğum günüm :( Bu kadar özlemi hiç hak etmiyorum ben :(

Annem; iyiki beyaz deri kayışlı minik saatin bozulmuş.Babam; iyiki annemin saatini tamir ettirmek için almışsın; gerçi sonradan kaybetmen hoş olmamış ama iyiki annemin saatten umudunu kesmesine fırsat vermeden hafiften işi evlilik raddesine getirmişsin.Annem; sen 'bu adam daha bir saate sahip çıkamıyor, bundan koca olmaz' demeyip iyiki babamla evlenmişsin.İyiki sizin evlatlarınız olmuşuz.

Hastanedeki yaşlıca o beyefendinin 'seni yetiştiren anne baba hiç utanmaz' dediği gibi hayatım boyunca haksızlıklara karşı en önde yürüyen ağlak bir yengeç olmaya devam edeceğim cebimde vicdan ve merhamet duygularım..

Sorumluluklarım arttığından beri eskisi kadar zaman ayıramamanın ezikliğiyle dost blogların desteklerini hep hissettiğim için sonsuz teşekkür ediyorum.

Tanısını aldığım depresyonu atlatmam için halen kullanıyor olduğum ilacın etkisi, gördüğüm sevgi dolu desteğin yanında devede kulak kalıyor ve ben bunun farkındayım.

Hiç birinizi hiç göremeyeceğimi bilsem bile; sözleriniz, hayata bakışımdaki etkileriniz hayatımın anlamlanmasına neden olduğu ve sizi 'siz' olduğunuz için seviyorum..