SAÇLARI GÜNEŞ KOKMAYAN ÇOCUKLAR! SONUNA KADAR GELEMEYECEKSEN BU YAZIYA HİÇ BAŞLAMA.. BAŞLIĞA TAKILMA; BU KEZ OKUYABİLİRSİN.. OKUMALISIN DA..

Saçları güneş kokmayan çocuklar.
Onların saçları güneş kokmuyor çünkü onların güneş kokacağı saçları yok.
Benim de yoktu..
Onlar üzülmeyelim diye görmezden geldiğimiz çocuklar, her biri yaşama bir kalp atımında bağlılar; her birimizin kendimizde gördüğümüz yaşam hakkından daha fazlasına sahip olan minicik koca kalpler. Biz büyüğüz. Onlar değil. Başı ağrdığında öleceğini sanan büyük insanlardan daha cüretkar bakan minik koca kalpleri var onların. Daha dikkatli davranmak zorunda oldukları bir deneyim onlar için hayat.

Okula gitmiyor saçları güneş kokmayan çocuklar. Üzerinde dümdüz, tökezlemeden, bir adım bile sağ ya da sola sapmadan yürümek zorunda oldukları bir asfalt çizgisi var, günlükleri daha önceden yazılmış.

27 haziran '90.
Doğum günü pastamı yemişim bir gün önce. Yaklaşık on gündür de 'garip' bir hastalık nedeniyle, bu yatışın iki sene süreceğini bilmeden yatıyorum. Üşüyorum, ısınamıyorum. Yaz sıcağında donma tehlikesi yaşadığımı sanıyorum. Yemeğimi kendim yiyemiyorum. vs vs. Hala tedavisi altında olmaktan mutluluk duyduğum ve rastlantılar sonucu varlığından haberdar olduğumuz hayat şansım Prof. Meral Çalgüneri'ye götürülüyorum apar topar. Aynı gece Hacettepe acil serviste devam ediyorum yatmaya. Canım karpuz istiyor. Yanımda kalan kankardeşim Bülent ve Sedef ne yapıp edip daha sonradan tadını hiçbir karpuzda bulamadığım o baldan tatlı karpuzu yediriyorlar bana. Öleceğimi düşünüyorum, internlerin, uzman doktorların sık sık gelip gitmelerinden öleceğimi biliyorum aslında. Bir iki gün sonra bayram. Ertesi gün dahiliye bölümünde boş yatak olmadığı için bir sene sonra da abartılı (!) zona tedavisi için onyedi gün kalacağım enfeksiyon 86nın bitimindeki bölüm 86ya götürüyorlar beni. Bölüm 86 onkoloji bölümü :( Çevremde olan bitenleri algılamakta zorluk çekiyorum. Gelen giden beyaz gömlekli insanlara on metre yukarıdan baktığım bir yatakta hemşirelerin bozuk sandığı derecelerin birini koltuk altımdan çıkarırlarken diğerini soktuklarını izliyorum hayretle. Ben on metre yukarıdaysam hemşireler nasıl oluyor da benim yanımda olabiliyorlar; ben onlara yukarıdan bakıyordum hani? Bir türlü düşmeden üç gün süren ve normale dönmesi on günümü alacak ateşim 39.8
Bayram nedeniyle altı kişilik bir odada tek başımayım. Aileme garip bir şeyler olmuş; çok sessizler. Bense olanları birbirine kurgulayamadan neden orada olduğumu anlamaya çalışıyorum. Bana ağlamaktan kızarmış gözlerle bakan aile fertlerine sakin bakışlarımla karşılık veriyorum çünkü bana ne olduğu hakkında bir fikir yürütemeyecek kadar 'o anda' ve 'orada' değilim.
O sene kurban bayramı ilk kez on gün kutlanacak. Odaların, hatta hastanenin neden o kadar boş olduğunu anlıyorum.
Doktorum peşimi bırakmıyor. Bir gün sonra test sonuçlarım geliyor. Sonuç feci; 0-7 arası olması gereken bir aktivite sonucum 100. Sınavda 100 çekmiş insan mutluluğunda değiliz hiçbirimiz. Bir tanı alabildiğim için sevinmem gerektiği söyleniyor, öyle ya bu da olmayabilirdi. Hemen bir ilacın en küçük dozu başlanıyor. Ardından saat başlarında yinelenen bir kan testi daha. Sonuç geliyor, ilaca tepkim iyi. Doktorlar ellerini birbirlerine vurarak çak yapıyorlar. Bu arada kan alınacak damarlarımın hepsi daha acilde yattığım ilk gece patlamış. Kan alınabilinecek en zayıf damar bile kullanılıyor. Sesim çıkmıyor, bir kaç damla kan için bir kaç damar denerken hemşirelerin özür dilemesi beni utandırıyor. Neden acıtmak istesinlerki canımı, demek acınası bir durumdayım.
Ve bayram.. Diğer hastalar gibi bayram sonu gelmek üzere eve gitmek istiyorum. İsteğini yaptırmak için tek silahı gözyaşları olan küçük çocuklar gibi ağlıyorum bütün güçsüzlüğümle. Babam 'hayır' diyor, 'biz sana burada bakıldığı gibi bakamayız' Çok kırılıyorum. O kadar kırılıyorumki hastaneden çıktığımda; ki çıkabilirsem tek başıma yaşamayı planlıyorum. Koskoca on günü ailemin yanımda olduğu bir kaç saat dışında geceleri yanımda kalan elma yarısı Sedef te olmasa tek başıma geçiriyorum :( Kalbim kırık hala ve bu beni iyileşmek istemekten alıkoyuyor. 'öl' diyor şeytan, 'öl de üzülsün baban'. Bayram geçti, her kurban bayramında hissedeceğim büyük bir keder bırakarak düşüncemde.. Bayram izni için evlerine giden hastalar birer birer dönmeye başladı. İşte babamın öngörüsüne, sağduyusuna hayran olduğum, iyiki eve gitmedim dediğim, giderken 'rutin'de olan, evde 'buradan daha iyi bakılamayan' hastalarla şimdi aynı odadayım..

Bayramda bir hastane odasında bayram sevinçsiz kalmak.
23 yaşımdaydım ve Dolunay'ın arkadaşları gittikleri oyun parkından kazandıkları ayıcıkları, rengarenk balonları, küçük kırmızı kalplerle süslenmiş teneke kutular içindeki şekerlemeleri bana getiriyorlar. Kendi arkadaşlarım kitaplar, kapıda bekleyen askerler anlamasın diye arasına kalem tutamadığım için arkadaşlarıma yazdırdığım mektupları koyup karşı odadaki siyasi tutukluya gönderdiğim dergiler..(Yok artık! türünde olan o hikayeyi film senaryosu yapmak istiyorum. Onu da anlatırım belki.)
Eve gitmemenin derin hüznü ayrı bir şey; aslında hiç yalnız kalmamıştım. O zamanlar çiçek yasağı da yoktu. Hastanede kaldığım 17 günün sonunda gelen hediyelerimin, çiçeklerimin eve taşınması iki günümüzü aldı.
Hastane çıkışını izleyen iki seneyi hatırlamak bile istemediğimden siz hiç bilmeyin daha iyi..

23 yaşımdaydım ve o yaşımda bile bir hastane odasında bayram geçirmek olgunlukla karşılayabileceğim bir durum değildi.
Saçları güneş kokmayan çocuklardan utanıyorum şimdi :(

Emine, İzmir Behçet Uz Çocuk Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde hemşire olarak çalışan ama mesleğini sadece yaptığı iş olarak görmekten çok, kalbi görevli olduğu onkoloji servisinde yatan çocuklar için atan duyarlı bir insan. Zincir gibi, hayır zincir gibi değil zincir. Elçin yazısından etkilendiği Emine ile iletişim kuruyor ve olanları günlük rutin telefon konuşmamızda benimle paylaşıyor. İki gündür Elçin'le telefon konuşmamızın tek konusu olan bu projeye cansuyu vermek için fikirler üreten Elçin'in heyecanına ortak oluyorum.
Amaç: Behçet Uz Çocuk Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi onkoloji servisinde atan/yatan minik koca kalpler için onlara bayram sevinci hissettirecek hediyelere boğmak.
Duymak istemediğim sözler: 'umarım amacınıza ulaşırsınız'
Neden sadece bizim amacımız oluyor bu?
Bir çocuğu mutlu etmek için sen bu amaca neden ortak olmuyorsun?
Çok bir şey değil; sadece bir kitap, belki bir balon ya da oyuncak.
Neden 'bu dünyada iyi insanlar da varmış' sözünü başkaları için söyleyelim; birileri de bizim için aynı şeyi düşünse iyi olmaz mı?
Bir rujunu eksik al ya da beğendiğin bir papucu ısrarla alma ve bir çocuğun yüreğinde havai fişek patlat.

Bu akşam Elçin cebinde tam 200 balon İzmir'e minik koca kalplerle koca yüreğini birleştirmeye gidiyor.
O balonlar hayata ısınan minik kalpleri özgür dünyaya uçuracak.
Bu çocukları sevindirmek mutlu etmek kesinlikle bir görev değil, bu bir gönül işidir.
İşimiz gönül işidir.

'ne güzel bir iş, çok duyarlısınız, destekliyorum' (neyle?) türünden yorumlar beni çok üzecek.
'Çocuklar için ne yapabiliriz?' sorularınızı görmekten mutluluk duymak için lütfen deniz kabuğu Emine'yle iletişim kurun.
Ve bu konuyu bloğunda duyurmayan arkadaşlarıma, eğer geçerli bir nedenleri yoksa kırılacağımı da garanti ediyorum.
Ben mi ne yapacağım; koca yürek Elçin'imin 'şunlar gerekli' telefonunu bekliyorum..

Mozayiği kazıdığımızda altından ne çıkacağını hepimiz biliyoruz.
Biz bu minik koca kalpleri tanıyoruz..

Not: Skeloderma tanısı alana kadar bloğumda hastalığımdan hiç söz etmeden bir seneye yakın zaman geçirdim. Anlatmaya muhtaç olduğum bir zamanda da çözüldüm. Hastaneye yatış sürecimi yüzeysel anlattığımdan, çektiğim fiziksel acıdan hiç söz etmediğimden yazdıklarımın duygu sömürüsü olarak adlandırılacağını hiç sanmıyorum.
Ya da belki de duygu tetiklemesi olabilir; ki o daha makul.

Görsel internetten alınmıştır..