BAYRAM İNCELİĞİ

Çok erken.
Bayram sabahı kahvaltısı, yüzler önceki bayram sabahlarındaki gibi değil; hüzün derinliğinde ve başı eğik, boynu bükük..
Konuşulmuyor, çatal ve bıçakların çıkardığı metalik sesten başka kimseden çıt çıkmıyor..
Herkes bir diğerine 'kahvaltı yapıyor' izlenimi veriyor. Masa başında toplanmış bu aile acıdan kendi payına düşeni içlerinde yaşıyor sessizce.

Kapı çalıyor; ana hakim olan sessizliğin bozulmasını istemiyor hiç kimse. Hepimiz o kadar kendimizleyizki sabahın bu saatinde kimin gelmiş olabileceği bile düşünülmeden, şaşkın bakışlar atılmadan açılıyor kapı isteksizce. Gelen artık 'iç'ten biri olduğu için rahatlıyoruz. Yakınlaştıkça taşınma sırasında hakkında edindiğim ilk izlenimi özeleştiri yaparak kendisine itiraf etmekten hiç rahatsızlık duymadığım sempatik yan komşum evde kim varsa toparlayıp onlara gelmemizi söylüyor; şaşırıyorum. Toparlanıp gidiyoruz.

Sanatçı duyarlılığı. Bayramın bizim için bayram gibi ya da havasında olmayacağını tahminle bu tatlı insanlar bize bir sürpriz hazırlamışlar; güne belki iyi başlarız umuduyla.
Sanatçı ruhu. Sanatçı dokunuşu..
Beş parmağın bir enstrüman üzerinde birbiriyle uyumlu biçimde dans edişi diğer beş parmağın tuttuğu yayla buluşunca ruhlarda kıyamet kopuyor..
Daha önce konsere gitmedim değil ama notalara bu enstrümanlarla hayat veren, anlamlar yükleyen insanları konser salonlarında smokinleriyle görmüş olmanın alışkanlığıyla oda orkestrasının mutfağa uyarlanmış hali spor kostümlerle o kadar şirin geldiki :)

Sanatçı ruhlu olmak.
Sanatını incelikler, hüzünleri mutluluklara çevirmek için konuşturmak..

Çelloda Mert, orkestra şefi Can (CSO perküsyon sanatçısı) kemanda kuzenleri Taylan,
etkisiz eleman camgöz Tarçın
ve Erdim :)

Erdim ve saz arkadaşları :)

Erdim melodicasını gösteriyor :)

Schindler'in girişini dinlerken Mert

Şimdi ne çalsak derken Mert :)

Çalarken Mert..


Çalıyorum Taylan..


Ağlatan Taylan :(


Çingeneler Zamanı Goran Taylan..

Elime bir şey oldu Taylan..


Bayram sabahı, henüz kimsenin eli öpülmemiş
ilk kahveler içilmemiş
zehirden acı bir parça çikolatayla..
İçimizde utanmaz mutsuzluk
kapı komşuda sıcacık müzik..

Bu iş çok zor (Yonca)

Ucuna elipsten daha hallice yuvarlaklar takılmış sopaları üstten çizgilerle birbirine bağlayan ve
adına nota denen şeyleri yorumlayarak güzel, uyumlu sesler çıkarmak zor iş..
Ben onları hep siyah lollipopa benzetmişimdir..


Not: eğer buraya kadar gelebilmişseniz tarayıcınız ya size kıyak geçmiştir ya da bloglara erişememe sorununu bir biçimde çözmüşsünüzdür ama ben ilk varsayımdan yola çıkarak canım arkadaşımın yazısını mutlaka okuyun demeden gitmek istemedim.
Bu yazıyı yazabiliyorsam tatlı arkadaşımın sayesindedir..
Teşekkürler 'arkadaşım'..