DÜN GÜZEL BİR ŞEY OLDU :) ve yine BEN YAPTIM :)

Dün sabah Tarkan'ın doktora sınavı vardı.Sabah planladığımız saatten erken gittiği için biz ne yazıkki moral elemanı olarak yanında bulunamadık.Sabırsızca bekledik dönmesini.Tarkan'ın akademik ünvanıyla yapmak istediği doktora alanının ancak uzaktan akrabalığı söz konusu olması nedeniyle bu sınavı kazanabilmesi mucize kabilindendi; hayır kazanamazsa nasıl sakinleştirebileceğimizi de bilmiyoruz; dedim ya, Tarkan'ın sözlüğünde 'olmaz' yok.
Neyse geldi Tarkan beyler, yüzü üstündeki lila renkle uyumlu bir mor.Sanki sınav jürisindeki hocalardan ikisiymişiz gibi bize bir tafra bir hava, eliyle şöyle bir itti beni 'eee çekil, bir de seninle uğraşmayım!' diye kapattı kendisini onun için ayrılmış suite (salonda kalıyor) Kapının önünde bekliyorum 'Tarkan bak alan dışıydın, az çok belliydi.Üzülme diğerlerine girersin.Vardır bunda da bir hayır' cümlelerini sıralıyorum 'sus Gülen çok sinirliyim' karşılığını alsam da.
Olacak gibi değil, sakin liman Hakan Tarkan'ın odadan çıkmasını bekleyecek kadar inanüstü statüsünde olduğundan Hakan yetişiyor imdadıma.Sonunda Tarkan çıktı salondan.Oturma odasına geçtik, hocalardan birinin 'alan dışısınız, ne cesaret' cümlesini 'beni aşağıladılar' olarak algılayan Tarkan ağladı ağlayacak neredeyse.'Öyle demek istememişlerdir, cesaretini takdir cümlesidir o kesin' desem de yok işe yaramıyor.Hakan da sakin sakin konuşuyor.Tarkan masaya kapanıyor.Tamam hep o halde yaşayacak artık.
Biraz sakinleşsin, ömrünün sonuna kadar masanın üzerinde yapışık kalmayacak ya diye pes edip sessiz kaldığımız bir anda sessizliğimizdeki dalgınlığımızı fırsat bilen Tarkan birden beni yerimden sıçratacak ses tonuyla 'kazandım!' diye bağırıyor!Kalbim pat pat atıyor; duracak kesin birazdan..Sınavı kazandın ama beni kaybettin!
Tarkan artık bir doktora öğrencisi :) Hiyaaa savulun Tarkan geliyor!
Dün akşam Tarkan'la Uluslararası Koro Çalıştayına gittik ama şimdi sırası değil; rahat yazmak isteyeceğim kadar uzun bir konu çünkü..

Tarkan'ın sınav yokluğu sırasında elektrik kesintisi kaynaklı can sıkıntısı bastı.Elimde makas, ne kesebilirim ne kesebilirim diye gezinirken onu gördüm!

Yaz başı Dolunay'ın rengini çok sevdiğim bir penyesini gözüme kestirmiştim, e makasa da kestirmeliydim ama değil mi :D

Hep o cesaretsizlik, ortadan bir-iki ortadan kaybolan penyelerin akibetleri hakkındaki sessiz kalışlarım.Hoş değil tabiiki..
Yılmadım yine de, bizzat ben bu penyeyi aldım; evirdim çevirdim ama önündeki yağ lekelerini görünce canım sıkıldı.Dolunay patatesi kızarmış olmalıydı.Kes tamam da lekeler ne olacak?
Düşündüm taşındım.Önce bisiklet yakasından ve kollarından kurtuldum.Sonra erkek beden olan penyeyi daraltmam gerekiyordu.

Kollarından sonra yanlarından kestim.


ve kestiğim yerlere 7 cm arayla karşılıklı gelecek şekilde delikler açtım.

Deliklere küçük britler geçirdim.

Çapraz olarak tuttuğum britlerin üzerlerine birer düğme dikiverdim.
E önü yağ lekeli bir penyeyi kim gisyin?
Ben giymem :D

Ne yapayım ne yapayım; kestiğim kolu dikiş yerinden açtım.Erkek kolu tabii, kocaman bir parça oldu.

Aldım o parçayı yağ lekelerinin üzerine bisikletçi cebi diktim.

Penye olduğundan cebin uç kısımları volanlı durunca üç lacivert düğmeyi aralıklarla ceplerin üzerine dikiverdim.Giyme aşamasına gelmeden biraz daha süslenip püslenip görücüye çıkaracağım penyem sabırsızlığımdan 'şimdilik' haliyle merhaba diyor..

Not:O kadar işim varki; yardım istiyorum!
İmdat!
Help me!
ve de SOS (makarna sosu değil!)