ÖFKE KONTROLÜM

Öfkemi kontrol edemiyorum.
Tetikte bekleyen öfkem bir anda gözbebeklerimi büyütüyor.
Bir kaç gün önce gözlemlerini çok değerli bulduğum sakin kumsalım Hakan'a bile her şeyden şikayet eder hale geldiğimi söylettiğimde anladımki sınırı çoktan aşmışım.
Öfkeliyim.
Önsezilerim bana sağlam durmam gerektiğini, ben sağlam durmazsam yeni yaşam biçimimizin şekillenmeyeceğini, her şeyin çok daha zor olacağını söyledi.
Dinledim.
Sağlam durdum.
O günlerde içimde acıyan o gidiş görüntüsünü vizyona sokmadım.
Bir daha izlemek istemediğim bir film gibi arşive kaldırdım.
Öyle olmuyormuş ama.Kendi kendine aşabilmek çabası bu değilmiş, kendi başına aşmanın yolu bu değilmiş.Kendi kendine başarmayı acıyla birlikte yaşamayı öğrenmek yerine üstüne sünger çekmek sanıyormuş insan.Ben başaramadım.
Acı zaten olması gereken baskın duygu.Gidişe duyduğum asıl duygu yerini öfkeye bıraktı.Acıdan çok öfke; beni bırakıp gidişini biçbir zaman anlamayacağım, asla kabul etmeyeceğim.
Anlayamamak, kabul edememek değil, anlamak ve kabul etmek için çaba harcamak istemiyorum çünkü.Bu çaba yasıma saygısızlık gibi geliyor.

Teselli edenlere soruyorum;
Annen hayatta mı?
Evet
O zaman sus!
Çünkü senin annen hayatta ve beni anlamazsın.

Annen hayatta mı?
Hayır
O zaman sus!
Çünkü senin DE annen hayatta değil ve beni anlarsın.

Her iki durumda da teselli çalışmaları, duruma alıştırma egzersizleri çok sevimsiz.
Sessiz kalmak en iyisi.

Anneler Günü.
Tv reklamları duygularımı daha da acıtmaya başladı.Çok inciniyorum.Sessiz köşelerde içsel çığlıklarımı sadece ben duyabiliyorum.Her Anneler Günü öncesinde dönen bu reklamlar daha önceki Anneler Günleri öncelerinden daha çok acıtıyor canımı.Bütün stratejisi annesi olan evlatlar üzerine kurulu bu reklamlar hayata soğutuyor.
Ne kadar acımasız; annesi olmayan var, yavrusunu kaybetmiş, hiç anne olamamışlar, şehit anneleri ve annesine çiçek alacak parası olmayanlar varken bu reklamlar annesi ve evladı olanları mutlu etmenin yanında diğer grubu duygusal dokunuşlarla acıtmaktan başka ne işe yarıyor?Bunu yeni düşünüyor değilim; aklım erdiğinden beri sızımdır bu benim..
O günü hiç yaşamamak istiyorum.Direk bir gün sonrasına geçmek istiyorum.Şimdiden o günü nasıl atlatacağımı düşünüyorum.Bu ve bundan sonraki Anneler Gününde Ona çiçeklerini başka bir yerde vereceğim.O günün devamında yatılı okul kardeşliğinden beni hiç yalnız ve desteksiz bırakmayan Merih'in annesi annemin yanında olmak belki biraz kolaylaştırır işimi..

Bütün bu olanlardan sonra cuma günü, benimle birlikte yaşayan aile fertlerinin de hayatını rahatlatmak için gitmeyi sürekli ertelediğim psikiatre gittik.Çok şey anlatmak istemedim.Kaybımdan, zaten sle hastası olduğumdan, ardından da skeloderma kabusumdan söz ettim kısaca.Utandığımdan, küçük ablamın aklına ancak beş ay sonra gelebildiğimi ve onun tarafından beş ayın sonunda arandığımı, büyüğüyle ise altı aydır hiç görüşmediğimi ve çok haklı nedenlerle asla her ikisiyle de görüşmek istemediğimi, Hakan'ın annesinin telefonda, bana bile değil; Dolunay'a 'Gülen ve babana başsağlığı dileklerimi ilet' cümlesindeki ancak bu kadar umursanmak vurgusunu, babamdan sonra ailenin büyüğü olarak bir tanecik halamın bir gece bile yanımızda kalmadığına çok üzüldüğümü ve bütün bunlardan dolayı kendimi çok yalnız hissettiğimi, blog arkadaşlıklarından çok daha fazla destek gördüğümü, dolayısıyla da yapmak zorunda kaldığım kıyas sonrasında onlara karşı çok büyük bir öfke duyduğumu, acımı anlasınlar diye bu kişilerin kalplerine plastikten kurşun atmak istediğimi anlatmadım.
Psikiatr altı ayı aşan yasların depresyon nedeni sayıldığını, yasın günlük hayatın önüne geçtiğinde tedavinin uzayacağını söyleyerek çok rağbet gören bir ilacı kullanmamı önerdi.Doktorla görüşmelerimiz yedi-sekiz ay kadar sürecek.

Tek düşüncem anneler gününü atlatmak.
O günü annemsiz yaşamak istemiyorum..

Not:Sevgili arkadaşlarımın bir önceki yazıma olan yorumları yanıtlanmıştır; bilginize.